In zijn Monty Python tijd knutselde Terry Gilliam met schaar en lijm bizarre filmpjes in elkaar. In het tijdperk van computer graphics kan dat allemaal veel gelikter – en die mogelijkheid grijpt hij met beide handen aan in The imaginarium of doctor Parnassus.

Het verhaal over een reizend gezelschap waarvan de leider het eeuwige leven heeft gekregen van de duivel in ruil voor zijn dochter, stelt allemaal niet zoveel voor. De film blijft bij door de scènes achter de wonderspiegel, waar iedereen in zijn eigen wildste fantasie terecht komt. Het is de wereld van Gilliams bizarre verbeeldingskracht.

In de scène met de meeste Monty Python trekken is de hoofdrol weggelegd voor vier Russische maffiosi, die door een heuvellandschap drentelen dat rechtstreeks uit de jaren zestig lijkt te komen. Een groot hoofd met Britse politiehelm boort zich een weg omhoog door de woestijn, de tong rolt uit en er komt een peloton agenten uit dat een dansje doet. De maffiosi vluchten onder de rokken van een enorme baboesjka die met een vileine grinnik ontploft. Enzovoort. Heerlijk vermaak.