Nog even over het auteursrecht

1601

Je kon erop wachten: boos stuk in de Volkskrant vanochtend over het voorstel van GroenLinks om het pensioen van Harry Mulisch af te pakken. Onder aanvoering van Renate Dorrestein keert een aantal prominente cultuurmakers zich ertegen. Een kunstwerk (roman, lied, tekening) is een persoonlijke expressie en daarom hebben de makers bij hun leven recht op controle erover (en een redelijke vergoeding).

De toelichting van de programmacommissie bij mijn eerdere stuk bevestigt dat: de motivatie van kunstenaars ligt niet bij het geld, luidt de redenering, dus we hoeven niet bang te zijn dat ze minder meesterwerken zullen produceren als ze weten dat ze er na tien jaar geen cent meer voor zullen zien (reken maar dat er manieren gevonden worden om alle gebruik niet-commercieel te laten zijn). Het wordt zelfs omgedraaid: een meesterwerk overstijgt het belang van de maker, dus moet iedereen er zo spoedig mogelijk vrijelijk toegang toe hebben.

Enfin, de internationale trend is juist naar meer bescherming van het intellectueel eigendom, een logisch gevolg van een economie die steeds minder om tastbare producten gaat en meer om niet-tastbare diensten. Van het GroenLinkse voorstel zal dus weinig terecht komen. En zelfs als het zou gebeuren, voorzie ik een vlucht naar het merken- en handelsnaamrecht door de echt succesvolle makers. Ondertussen is het voorstel vooral een blok aan het been voor het culturele profiel van de partij.