In de berichten over het vandaag verschenen advies van de Raad voor Volksgezondheid en Zorg (RVZ) domineert het plan voor laagdrempelige zorgcentra. Daar moeten mensen ook binnen kunnen lopen als ze niks markeren, maar graag willen weten wat te doen om dat zo te houden. Die nadruk op preventie valt te prijzen. De vraag is of daar zo’n ingrijpende reorganisatie voor nodig is of dat hervorming van huisartsenposten volstaat.
Een tweede deel van het advies pleit voor een versterking van de patiëntenorganisaties. De consumentenbond dient als voorbeeld: zo houd je druk op de producenten van zorg. De RVZ droomt van kwaliteitskeurstempels voor artsen en vergelijkend warenonderzoek van verzekeraars. Ze ziet het persoonsgebonden budget (pgb) als een mooie eerste stap van zorgvragers die zelf het heft in handen nemen en eisen gaan stellen aan hun leveranciers.
Van een afstandje ziet dat er fraai uit, die zelfbeschikking van de zieke burger, maar in de praktijk vallen zij niet zelden ten prooi aan malafide zorgbureaus, die het pgb aanvragen, er een fikse premie van aftrekken en dan wat zorg doorspelen aan de patiënt. Natuurlijk heeft de RVZ gelijk dat burgers tegenwoordig mondiger zijn dan vroeger. Maar dat is een gemiddelde. Er blijft een grote groep mensen die onder het vaandel van zelfbeschikking simpelweg in de kou belanden.
Daar komt nog eens bij dat de RVZ overheidssteun aan de patiëntenorganisaties wil afbouwen. Ze moeten hun geld van leden krijgen en van derden (de RVZ noemt nota bene de farmaceutische industrie). Her en der mag het neoliberalisme dan al doodverklaard zijn, bij de RVZ is het nog springlevend. (gc)
n.a.v. het stukje: Natuurlijk heeft de RVZ gelijk dat burgers tegenwoordig mondiger zijn dan vroeger. Maar dat is een gemiddelde. Er blijft een grote groep mensen die onder het vaandel van zelfbeschikking simpelweg in de kou belanden.
Mensen krijgen altijd de neiging hun eigen mogelijkheden op anderen te projecteren, vaak ten onrechte. Ziek zijn, met alle pijn en andere manifestaties, is al belastend genoeg, je moet daar dan niet nog allerlei dingen bij hebben. Kon je toen je gezond was prima aan maar niet als je ziek bent. Daar wordt nooit rekening mee gehouden.
Voorbeelden: stel je wordt geconfronteerd met de mogelijkheid dat je een gevaarlijke vorm van kanker hebt. Wil je dan allerlei dingen moeten regelen en beslissen of wil heb je dan even genoeg aan de situatie? Stel je hebt een hersenbloeding gehad in je spraakcentrum en kunt nauwelijks woorden vinden. En dit verhaal is helemaal van toepassing in de geestelijke gezondheidszorg….! Wat kun je, als je bijvoorbeeld helemaal in de war bent, of als je niet eens in staat bent voor jezelf te zorgen?
Theorieën zijn prima, maar ze moeten uitgaan van de reëele situatie en de mogelijkheden die er zijn. Een theorie die dat niet doet, heeft al vantevoren gefaald.