Eigenlijk is Bad Blake, de verlopen countryzanger over wie Crazy Heart gaat, een ongelukkige versie van The Dude, de rol die Jeff Bridges de rest van zijn leven zal aankleven. Waar The Dude ontspoord maar ontspannen in het leven stond, worstelt Bad Blake met zijn carrière, de liefde en de jonge muzikant, ooit zijn leerling, die hem van de troon gestoten heeft.

De vergelijking dringt zich ook op met Randy the Ram uit The Wrestler, ook een oude professional die zich steeds meer moet oppeppen voor het kunstje dat hij al jaren verricht, in de wetenschap dat hij oud is, en zo goed als afgeschreven. Crazy Heart is echter minder cynisch. Het gaat niet goed met Bad Blake, maar je hebt voortdurend het gevoel dat het nog goed zou kunnen komen.

Dat gevoel is de verdienste van Jeff Bridges, die de zanger precies op het randje neerzet: een geloofwaardig personage waarmee het tot ver in de film alle kanten uit kan. Ook Maggie Gylenhaal als love interest weet precies de sfeer te vinden die aarzelt tussen hoop en treurnis. Voeg daaraan het prachtig desolate landschap van New Mexico en Texas toe, en je hebt een aangename film over mensen die het veel tegenzit, maar toch het beste van hun leven proberen te maken.