Mr. Nobody is een filmische uitwerking van de natuurkundige begrippen entropie en multiversum. Nemo Nobody wordt als negenjarige voor een onmogelijke opgave gesteld: blijft hij bij zijn vader of gaat hij mee met zijn moeder? Hij besluit het allebei te doen.

Vanaf dat moment leidt hij meerdere parallelle levens, die ook later nog splitsen afhankelijk van de keuzes die hij maakt. Leidend zijn de drie liefdes van zijn leven. De film vertelt alles door elkaar heen, niet eens in chronologische volgorde – en dan ook nog eens vanuit het perspectief van de 117-jarige Nemo, die de laatste sterfelijke mens op aarde is geworden en zich al die parallelle levens lijkt te herinneren.

Ja, dat is ingewikkeld. Waarschijnlijk moet je hem meerdere keren zien om alle eindjes aan elkaar te knopen, ook al omdat regisseur Jaco Van Dormael er enorm de vaart in houdt en een waaier aan stijlmiddelen hanteert. De film is al met al meer een intellectuele dan een emotionele ervaring. Hij duurt ook wat te lang: op een gegeven moment ben je als kijker sufgebeukt met surreële wendingen.

Hoewel Mr. Nobody veelvuldig refereert aan The Matrix en 2001 a Space Odissey moest ik vooral aan Eternal Sunshine of the Spotless Mind denken (al is die beter), waarschijnlijk vanwege de stortvloed van verbeeldingskracht. Ook Mulholland Drive kwam in me op, net als de roman Cloud Atlas van David Mitchell. Films als puzzels, ik houd er wel van, zeker als ze visueel overweldigend zijn zoals deze.