“In onze samenleving loopt een man die niet huilt op de begrafenis van zijn moeder, een gerede kans ter dood veroordeeld te worden.” Zo vatte Albert Camus ooit zelf zijn novelle De Vreemdeling samen. Het overkomt de hoofdpersoon Meursault.

Meursault staat nogal onverschillig in het leven, stoïcijns en fatalistisch zou je ook kunnen zeggen, om hem in een lange traditie te plaatsen. Als zijn moeder overlijdt, aanvaardt hij dat als een feit. Wanneer zijn geliefde met hem wil trouwen, vindt hij het best, maar het doet hem weinig. Zij doet hem weinig, al vindt hij het fijn dat ze er is. Zijn baas biedt hem promotie aan, maar van hem hoeft het niet zo.

Dit alles begint zich tegen hem te keren als hij een man vermoordt. Hij erkent dat hij daar straf voor verdient, maar kan niet met spijt terugkijken, omdat het niets zal veranderen. Dat hij voor zijn daad de strop krijgt, is uiteindelijk niet het gevolg van de daad zelf, maar van zijn karakter. Zeventig jaar na dato is De Vreemdeling nog altijd uiterst actueel (en stilistisch volledig bij de tijd). Het kreeg terecht onlangs weer een herdruk.