Nog één blogje over Watt en dan houd ik er voorlopig mee op. Want hoewel de toekomst van cultureel Rotterdam natuurlijk voorop staat, kan het verleden nog stevig aan de orde komen, mocht de curator beslissen de gemeente voor de rechter te dagen. Zoals hij tijdens de persconferentie dinsdag uitlegde, is het dan denkbaar dat het faillissement van Watt de gemeente evenveel gaat kosten als de ultieme reddingspoging die niet doorging.
Alles zal daarbij draaien om de verwachtingen die de gemeente gewekt heeft. De jurisprudentie laat namelijk zien dat van overheden grote zorgvuldigheid op dit terrein verwacht wordt. Als de gemeente verwachtingen gewekt heeft, is dat bijna hetzelfde als een toezegging gedaan. Het is een beetje een verhaal, maar hier komt-ie:
Toen Watt onder beheer van de gebroeders Tieleman in de problemen kwam (het heette toen MTH bv), meldden WaterFront en What’s Live (samen: CAR) zich om de tent na faillissement van MTH over te nemen. De gemeente had daar wel oren naar, maar als MTH failliet ging zou Watt enige tijd de deuren moeten sluiten en dat was vervelend aan het begin van het jongerenjaar. Dus wilde de gemeente graag dat CAR zich ontfermde over MTH. Dat wilde CAR niet, want MTH was een kast vol lijken. Om CAR over de streep te trekken beloofde de gemeente de financiële gevolgen van de overname van MTH af te dekken.
De gemeente dacht dat dat die gevolgen in de orde van tonnen lagen. Ze had daar namelijk onderzoek naar laten doen (dat CAR niet mocht inzien). Gaandeweg kwam CAR erachter dat het wel eens veel meer dan een miljoen zou kunnen zijn. Dat kon CAR echter niet hard maken. De gemeente zag in het worst case scenario vooral een hinderlijke drempel voor het doorgaan van de overname.
Tegelijkertijd speelde de geluidsoverlast van het gebouw. Ook daar was onderzoek naar gedaan, dat CAR wél mocht inzien. Die kosten liepen ook in de tonnen, maar de ingenieursbureaus hielden een slag om de arm, omdat het gebouw geluidstechnisch erg ingewikkeld in elkaar zit. Het zou ook ver boven de miljoen kunnen worden. Dat was zelfs waarschijnlijk, bleek uit een expert meeting voorafgaand aan de overname van MTH. Opnieuw kwam een worst case scenario de gemeente slecht uit.
Die optelsom van twee risico’s die in de miljoenen dreigden te lopen waren voor CAR reden genoeg om vlak voor alles definitief werd, de stekker eruit te trekken, tenzij de oude eigenaren ze afdekten. Dat wilden die eigenaren uiteraard niet. In de onderhandelingen regisseerde de gemeente vervolgens dat de risico’s voor een groot deel bij CAR kwamen te liggen. CAR heeft toen aangenomen dat de gemeentelijke afdekking van risico’s in de orde van tonnen zich kennelijk ook uitstrekte tot miljoenen. De gemeente vond de worst case scenario’s weliswaar vervelend, maar kende ze wel. Ze wist dat er miljoenenrisico’s waren en dat CAR die niet kon dragen.
Dat zal de crux van een eventuele rechtszaak worden: heeft de gemeente door haar manier van opereren bij CAR (en andere stakeholders) de verwachting gewekt dat ze koste wat het kost de overname van MTH door CAR wilde en alle risico’s afdekte? Of had CAR, gegeven de doofheid van de gemeente voor de worst case scenario’s, moeten beseffen dat de gemeente die niet zou afdekken? Laat één ding duidelijk zijn: als CAR geweten had dat de gemeente haar bij uitkomen van het worst case scenario zou laten vallen, had ze MTH niet overgenomen.
