Trap er niet in, Jolande

Met alle respect, maar het begint er toch een beetje op te lijken dat Jolande Sap zich in haar eerste grote debat als fractievoorzitter in de nesten aan het werken is. Gevangen tussen een onwillige achterban, die niets meer met militaire actie in Afghanistan te maken wil hebben, een een committment om het land niet in de steek te laten, neemt ze haar toevlucht tot het stellen van voorwaarden.

De getrainde politie-agenten mogen niet ingezet worden voor offensieve taken. De regering moet daar een contract voor afsluiten met de Afghanen en vervolgens aan GroenLinks garanderen dat ze sancties zal opleggen aan de Afghanen als die zich er niet aan houden. Jolande wil ook een verzekering dat de F16 ‘zeer terughoudend’ ingezet zullen worden. Dat is vragen om ellende. Want zelfs al krijg je al die garanties, wat is daar dan de werkelijke waarde van? Ik zou zeggen: nakko.

Natuurlijk geloof ik meteen dat Jolande en haar fractie gewetensvol te werk gaan en een mooie middenweg voor ogen hebben waar ze achter kunnen staan. Maar door het lange twijfelen dreigt GroenLinks sowieso de verliezer te worden. Of we gaan uiteindelijk akkoord met garanties van een kabinet dat zelf niet in die garanties gelooft, en betalen de tol als het misloopt (denk aan Paul Rosenmöller en het begin van de oorlog). Of we zijn te langen leste tegen en worden met hoongelach in het kamp van PvdA en SP ontvangen.

Afghanistan is een zure appel waar de fractie snel doorheen moet bijten. Hoe langer er geschoven wordt met precieze bewoordingen van garanties, hoe lastiger het wordt geloofwaardig ja of nee te zeggen. Een explosieve missie kun je niet dichttimmeren met woorden. Aanvaard dat en hak snel de knoop door.