Gisteravond vond dan eindelijk het debat over het rekenkamerrapport inzake Watt plaats. Ik was er niet bij, maar gelukkig kun je het helemaal naluisteren. Uiteraard gebeurde er niks van belang meer, hoewel het gedraai van raadsleden en college bij vlagen komisch was.

Het draaide allemaal om het woord ‘verwachtingen’. De rekenkamer had dat woord geïntroduceerd om geen uitspraak te hoeven doen in hoeverre ze vond dat de op papier gestelde afspraken tussen Watt en de gemeente juridisch sluitend waren.

De politici grepen het woord aan om het helemaal niet over de papieren afspraken te hoeven hebben, maar te doen alsof er alleen maar vage soort-van-afspraken waren, die vooral in het hoofd van derde partijen bestonden. Als die partijen het gevoel hadden dat er harde afspraken waren, hadden ze die maar op papier moeten zetten met de handtekening van de gemeente eronder.

Enfin, die papieren zijn er dus, want ik ben nu eenmaal zo’n hinderlijk type die al zijn mail bewaart. Ik mag nog niet zeggen wat de curator gaat doen, maar ik durf wel te voorspellen dat dit toch niet de laatste keer geweest is dat de gemeenteraad zich over het dossier gebogen heeft.