Wat als Lenin in 1917 niet uit zijn ballingsoord Zürich teruggekeerd was naar Rusland om daar de revolutie uit te roepen, maar in Zwitserland gebleven was en daar een sovjetstaat gesticht? Die premisse ligt ten grondslag aan Ik zal hier zijn bij zonneschijn en schaduw van Christian Kracht. Het roept associaties op met Het complot tegen Amerika van Philip Roth, dat als premisse had dat cryptofascist Charles Lindbergh de presidentsverkiezingen van 1940 zou winnen van Franklin Roosevelt.

Anders dan Roth, die een veranderend Amerika bekeek door de ogen van een joods jongetje, doet Kracht weinig met zijn gegeven. Zijn verhaal speelt zich honderd jaar later af, in een post-apocalyptische wereld die niets anders dan oorlog kent, maar behalve wat terminologie heeft het met communisme of fascisme weinig van doen. De hoofdpersoon, een Afrikaanse partijcommissaris in Zwitserse dienst, moet een zekere Brazhinsky opsporen en beland uiteindelijk in een gangenstelsel in de Zwitserse Alpen, waar hij besluit naar zijn Afrikaanse roots terug te keren.

Krachts goed geschreven roman intrigeert van het begin tot het eind, maar na afloop beklijft toch het gevoel dat er veel meer in gezeten had, als hij wat meer naar het voorbeeld van Roth gekeken had.