Wie het boek nauwgezet volgt, zit met de verfilming van Kazuo Ishiguro’s roman Never let me go bijna vanzelf goed. Het verhaal over koststchoolkinderen die een toekomst als ‘zorger’ en ‘donor’ tegemoet gaan, is namelijk ijzersterk en verontrustend.

De film is helaas niet zo sterk als het boek. Dat komt doordat teveel nadruk komt te liggen op de driehoeksrelatie tussen de hoofdpersonen Ruth, Kathy en Tommy, maar vooral door de bombastische muziek, die overal een larmoyante saus overheen giet. Een kalere aanpak, waarbij de emoties niet in het gezicht van de kijker gedrukt worden, zou beter bij het verhaal hebben aangesloten.

Dat neemt niet weg dat de film een aantal indrukwekkende scènes kent, met name telkens wanneer weer een illusie onderuit gehaald wordt, die de kinderen hun hele leven gekoesterd hebben. Op die momenten valt het persoonlijke drama en ethische ongemak samen.