Oke, deze verraste mij dus volledig: de PvdA Rotterdam zegt het vertrouwen op in haar eigen wethouder Dominic Schrijer. Dominic werd al zo lang gedoogd in het college dat ik erop vertrouwde dat hij de eindstreep zou halen.

Niet dus. Hij struikelt over uitspraken in de krant dat hij niet zoveel op sociale zaken wil bezuinigen als zijn collega’s willen. Da’s niet verantwoord naar de allerzwaksten in de samenleving, zegt Schrijer. Daar kan hij best gelijk in hebben, maar het is erg oncollegiaal dat in de krant te zetten nog voordat je het in het college hebt besproken. Het vertrek van Schrijer is vooral om die reden onvermijdelijk.

De linkse oppositie ruikt uiteraard bloed (GroenLinks, SP). Want daar wipt de PvdA ogenschijnlijk haar eigen wethouder, omdat die er een te sociaal beleid op na wil houden. Hoe ga je daar een draai aan geven als je Richard Moti heet en fractievoorzitter van de PvdA bent? Nou, zo:

“De economische crisis heeft diepe sporen achtergelaten in Rotterdam. Het is onder deze omstandigheden dat ook de begroting van de gemeente Rotterdam onder druk staat. Juist nu ziet de PvdA het als haar primaire verantwoordelijkheid om aan het roer te staan bij het maken van deze keuzes. Een verantwoordelijkheid die voortvloeit uit het ruime mandaat dat de kiezer in 2010 aan de PvdA in Rotterdam gegeven heeft. Nu hiervoor weglopen zal de meest kwetsbare groepen in de samenleving het hardst raken.”

Het kan aan mij liggen, maar dit lijkt toch echt te impliceren dat de bezuinigingen op sociaal beleid nodig zijn voor de kwetsbaarsten in de samenleving. “Dames en heren kwetsbaren, door Dominic te wippen hebben wij u voor een ramp behoed.” Woordkunst van de bovenste plank, waarvoor hulde.