De landelijke bijeenkomst over Kunduz vorige week begint langzaam door te sijpelen naar de media. Met dank aan de column van journalist Kustaw Bessems, die noteerde dat Mariko Peters zich stekelige opmerkingen permitteerde over de meer exotische doelen van de missie.
Zoals bekend heeft GroenLinks zichzelf die missie ingerommeld en is ook zelf verantwoordelijk voor het optuigen van een onhaalbare kerstboom aan randvoorwaarden. De afgelopen maanden begon ik een beetje te vrezen dat de fractie zelf geloofde in de volle missie. Het inkijkje bij Mariko stelt me gerust: de fractie bezit voldoende realiteitszin om te weten dat er nogal wat hopeloze aspecten aan de zaak zitten.
Vervelend is wel dat de partij hier de komende jaren nog periodiek mee getreiterd gaat worden. Allicht dat Mariko’s opmerkingen de aanzet kunnen zijn tot een ook publiekelijk wat reëler standpunt. Dat hoeft niet intrekken van de steun te zijn, maar de beleden verwachtingen mogen wel wat omlaag geschroefd worden.
Net als Christian denk ik dat GroenLinks in verband met Kunduz nog heel wat kritiek te verstouwen zal krijgen. Dat hij dit ‘getreiter’ noemt is natuurlijk niet terecht. Die term is eerder van toepassing op de wijze waardoor met het oerstomme besluit van de fractie een groot deel van de trouwe achterban is weggetreiterd.
Dat GroenLInks niet meer in de missie zou geloven is waarschijnlijk ook meer een wens van Christian. Ik heb van degenen die de dienst uitmaken binnen de partij nog geen flintertje kritiek vernomen. Ineke van Gendt houdt sinds haar tegenstem de kaken als het over Kunduz gaat stijf op elkaar.
Hij put hoop uit wat Mariko Peters blijkbaar tijdens deze bijeenkomst heeft gezegd. Ik was er niet bij, maar van wat ik uit diverse bronnen begrijp kwam dat neer op wartaal.
Is dat nu de strohalm waarlangs GroenLinks moet proberen een weg te vinden uit het Kunduzmoeras? Neem onze Mariko niet te serieus, want ze kletst maar wat uit haar nek?