Tilda Swinton heeft al grote hoeveelheden lof toegezwaaid gekregen voor haar rol in We need to talk about Kevin, waarin ze de moeder van een onmogelijke zoon speelt. Dat is terecht. Het is een rol waarin veel wezenloos gekeken moet worden en daar is Swinton een meester in.

De film zelf is traag, en ondanks het gegeven (je weet dat de jongen een slachting gaat aanrichten op zijn school) nogal saai. Telkens weer dezelfde scènes met een steeds oudere Kevin: moeder dwingt zichzelf om aardig te zijn voor haar kind, kind toont onwil en misdraagt zich, maar wordt subiet een engeltje als vader in de buurt komt, waarna confrontatie volgt tussen vader en moeder, zodat moeder zich toch weer dwingt om aardig te zijn, enzovoort.

Slechts een paar keer zie je een glimp van karakterontwikkeling, bijvoorbeeld als Kevin ziek is en ineens heil zoekt bij zijn moeder in plaats van vader. Telkens hoop je op een verdieping van de karakters, maar dan keert het refrein in zijn volle, trage glorie terug. ‘We need to talk about Kevin’ is zeker geen slechte film, maar te monotoon om de aandacht bijna twee uur vast te houden.