Dat Daniel Day-Lewis een Oscar ging krijgen voor zijn rol als Abraham Lincoln in de gelijknamige film stond al een poosje buiten kijf. En inderdaad, hij kruipt knap in de huid van de president, maar het blijft een nogal bloedeloos karakter. Slechts een paar keer krijg je als bioscoopbezoeker een glimp te zien van de behendige politicus en inspirator, die de VS dwars door een burgeroorlog naar de afschaffing van de slavernij leidde.

Nee, dan de momenten waarop Tommy Lee Jones mag opdraven als Thaddeus Stevens, de radicale voorstander van gelijkberechtiging. Dan spettert de film van het scherm. Jones is een betere reden om Lincoln te gaan zien dan Day-Lewis.

Het plot volgt ongetwijfeld getrouw de historische gebeurtenissen, maar is in zijn keuzes wel heel politiek correct. De film begint met Lincoln die met twee zwarte soldaten discussieert over zijn Gettysburg toespraak. Dat is niet zo waarschijnlijk. Anderzijds krijg je uit de film de indruk dat Elizabeth Keckley de huishoudster van mevrouw Lincoln is in plaats van een zwarte activiste en succesvolle zakenvrouw. ‘Disney-fied’ noemde Slate de manier waarop Steven Spielberg de geschiedenis weergeeft – en dat is inderdaad een mooie manier om het te zeggen.