Inside Llewyn Davis, de jongste film van de Coen broers, is eigenlijk een road movie. De hoofdpersoon, een sappelende folkgitarist, is voortdurend onderweg van de ene slaapbank naar de andere, en ontmoet daarbij een keur aan personages. Bij de Coens zijn die personages doorgaans larger than life. Alleen deze keer niet (op een heerlijk schmierende John Goodman na).
Dat is ook het manco van de film. Llewyn Davis sukkelt, zoals veel Coen karakters, door het leven, maar niet op de desastreuze wijze van Larry Gopnik, Jerry Lundegaard of Barton Fink. Daardoor kabbelt de film voort – zeker niet op een onaangename manier, maar ook weer niet zo het je bijblijft.
