Frank Westerman – El negro en ik

1993

Net als Ararat, een boek van Frank Westerman dat ik eerder las, is El negro en ik nogal rommelig. De hoofdlijn, Westermans zoektocht naar de herkomst van een opgezette neger die ooit in een museum in Catalonië stond, is genoeg om het boek te dragen. Maar er wordt verder van alles bijgehaald om het verhaal volume te geven, zodat het uiteindelijk gaat over alles wat de auteur ooit te verhapstukken heeft gehad met mensen met een donkere huidskleur.

Daar kun je je aan ergeren, maar alle reportages zijn op zich juweeltjes, ook al hebben Westermans belevenissen als jonge irrigatie-ingenieur onder de oorspronkelijke inwoners van Peru werkelijk niks te maken met de lotgevallen van de opgezette neger (tenzij je je net heel breed uitgooit en vindt dat iedereen die ooit met westers kolonialisme van doen heeft gehad daardoor lotsverbonden is geraakt, hetgeen een nogal Europacentrisch uitgangspunt is).

Hoe dan ook, El negro en ik (waarvan dit jaar een nieuwe editie verscheen) is een prachtig stuk onderzoeksjournalistiek, met precies de goede mix van feiten en persoonlijke indrukken, geschreven in een lichtvoetige literaire stijl. Jaloersmakend, om eerlijk te zijn. Het is het soort boek dat ik ook graag nog eens zou schrijven.