Op zich was ik gewaarschuwd door de bioscooptrailer, maar regisseur Christopher Nolan (Memento, The Dark Knight, Inception) had me nog nooit teleurgesteld, dus ik ging toch naar Interstellar. Man man man, wat viel die tegen zeg. Nolan blinkt doorgaans uit in intelligente plots, maar dit was een larmoyant familiedrama, met aan het slot een tijdreisclou die ik al kende van Terminator en vele andere films.

Het verhaal (plot wil ik het dus niet noemen) van Interstellar gaat als volgt. Het klimaat is op hol geslagen en de zuurstof op aarde raakt langzaam op, hetgeen mensen er niet van weerhoudt in grote suv’s te blijven rondrijden. Binnen een generatie zal het niet meer lukken voedsel te verbouwen en houdt het voor de mensheid op. Een groepje astronauten wordt erop uitgestuurd om een nieuwe planeet te vinden via een wormgat dat op mysterieuze wijze verschenen is bij Saturnus. De leiding wordt toevertrouwd aan Cooper, die hiertoe afscheid moet nemen van zijn dochtertje aan wie hij tegen beter weten in belooft dat hij zal terugkeren.

Enfin, drie keer raden hoe dat onder knetterhard aanzwellende violen afloopt. Er zijn gelukkig ook lichtpuntjes. Matt Damon heeft een (vermoedelijk onbedoeld) komisch optreden als doorgedraaide geleerde en de verbeelding van tijd als een ruimtelijke dimensie haalt even de Nolan van Inception boven. Dat is echter onvoldoende om een zit van drie uur te rechtvaardigen.