Mad Max valt nogal tegen

De nieuwe Mad Max film heeft geen plot. Dat hoeft geen bezwaar te zijn. Gravity had ook geen plot, maar slechts één definiërende gebeurtenis aan het begin waar de rest van het verhaal dwingend uit volgde. Bij Mad Max is dat het besluit van Furiosa (prachtrol van Charlize Theron) om er in een rijdend fort vandoor te gaan met een stel wichten uit het fokprogramma van Immortan Joe, een tiran die een vruchtbaar lapje grond bestiert in een postapocalyptische wereld waarin aan alles gebrek is.

Furiosa, later geassisteerd door Max, jakkert door de woestijn met Joe en zijn wraakzuchtige bende in de achtervolging. Er wordt heel veel benzine verstookt, er ontploft voortdurend van alles en er vallen aan de lopende band doden, maar de noodzaak ontbreekt. De beweegredenen van Furiosa blijven duister, Joe is een bordkartonnen booswicht en Max krijgt minder reliëf dan in de films van de jaren tachtig. De wreedheid van de verschroeide wereld verbleekt bij die van het huiveringwekkende The Road.

Wat overblijft is een vermakelijke film, maar bepaald niet de beste actiefilm sinds The Matrix, zoals hier en daar te horen viel. Een paar ultrakorte hints in de film doen wel vermoeden dat regisseur George Miller meer wil vertellen dan hij doet, maar dan had hij daar maar de tijd voor moeten nemen. Nu dendert het alleen maar voort.

Het meest opmerkelijke aan de film is Furiosa, die meer dan Max de hoofdpersoon is. Vrouwelijke actiehelden, zelfs Trinity uit The Matrix, hebben er een handje van onder de zwaarste omstandigheden clean en sexy te blijven. Als er een stoere kerel in de buurt is, ontwikkelen ze zich vanzelf tot love interest. Furiosa niet. Ze is vuil en praktisch, in alle opzichten de gelijke van de titelheld. Er is geen hint van romance (nou ja vooruit, één ultrakorte keer, helemaal aan het eind). In die zin is Mad Max: Fury Road wel baanbrekend.