In de trein vond ik een exemplaar van Tubantia, zo’n fijn regionaal dagblad waarin men het onvertogen woord zorgvuldig mijdt en gloedvol weet te spreken over de eigen voetbalclub of kruidkoek. Er stond een interview in met een echtpaar dat al zeventig jaar bij elkaar was. Zij was als geëvacueerde jonge wees uit Rotterdam in het schone Twente beland en dreigde naar een internaat gestuurd te worden. Dan maar liever trouwen, dacht ze, als zestienjarige.
Een kindbruidje! Door de gruwel van de oorlog in de armen van een vijf jaar oudere man gedreven! Met wie ze nu al zeventig jaar haar leven moest slijten! Tubantia mocht het dan presenteren als een vertederend liefdesverhaal, dit was nou precies waar ons alerte parlement tegen in actie was gekomen. Je mocht toch hopen dat dit huwelijk snel ontbonden zou worden. Maar nee, Zijne Koninklijke Hoogheid had zelfs felicitaties gestuurd. (sg)
