Na Kamel Daoud wilde ik wel weer eens iets van Camus zelf lezen. Het werd Exile and the Kingdom, een verhalenbundel. En laat ik eerlijk zijn: het viel een beetje tegen. Een van de verhalen speelt zich af in Brazilië en maakt zich schuldig aan exotisme. Het verhaal over de Parijse schilder is clichématig. De vier kortere verhalen die zich in Algerije afspelen zijn meer de moeite waard, misschien wel omdat die setting het dichtst bij Camus zelf ligt (en zijn andere werk).
In het sterkste verhaal, De Gast, worstelt een officier zich met zijn Arabische gevangene door de sneeuw naar een verlaten schooltje. De officier en de leraar kennen elkaar en maken het gezellig, maar de aanwezigheid van de Arabier drukt op hen. Ze weten niet wat ze met hem aanmoeten. Een prachtige allegorie in een desolaat landschap over het lot van Algerije. De Gast vlakt de tekortkomingen van de andere verhalen uit.
