Hij is alweer even uit de bioscoop, maar tijdens een feestje gisteren in Cinerama kreeg ik alsnog de gelegenheid hem te zien: Ex Machina, een film over een jonge programmeur die wordt geselecteerd om het afgelegen huis te bezoeken van zijn baas, de eigenaar van het grootste internetbedrijf ter wereld. Daar blijkt het zijn taak te zijn om vast te stellen of de robot Ava werkelijk intelligent genoemd mag worden.

Wat volgt in deze science fiction film die vrijwel geheel uit dialoog bestaat, is een psychologisch steekspel waarin de programmeur op een gegeven moment zelfs gaat twijfelen of hij zelf niet de robot is die getest wordt. Dat is genoeg om er een geslaagde film van te maken.

Voor iemand die zoals ik in de kunstmatige intelligentie is afgestudeerd is het bovendien een genoegen om te merken dat scenarist/regisseur Alex Garland weet waar hij het over heeft. Hij trekt zelfs de Turing test naar een hoger plan: als je weet dat het een robot is, kun je dan nog steeds ervan overtuigd raken dat je met een intelligent wezen te maken hebt?

Bij een congres over robotica dat ik vorige week bijwoonde, kwam Ex Machina meerdere keren ter sprake. De wetenschappers in het veld gaan er voetstoots vanuit dat de vragen die de film opwerpt, binnen een generatie actueel kunnen worden. Het slot van de film is dan niet echt geruststellend.