‘Wegkijker’ vind ik een van de moeilijkste nieuwe woorden die er is. Het suggereert dat je niet bereid bent feiten onder ogen te zien, maar het betekent dat je niet bereid bent een hele groep de schuld te geven van het gedrag van een deel van hun leden. Gegeven de krakkemikkige taalbeheersing die het woord uitstraalt, is de bedenker ervan vermoedelijk te zoeken in extreemrechtse kringen.
Hoe dan ook, wegkijken is dus een lastig woord voor pathologische ijzerenheinigheid tegen het groepsdenken. Laat ik een voorbeeld geven: persoonlijk ben ik een wegkijker waar het de PVV betreft. Ik vind niet dat je dat een fascistische beweging mag noemen, enkel omdat een deel van het kader en de achterban daar aanleiding toe geeft. Dat wordt me door sommigen ongetwijfeld aangerekend, maar tegen hen zeg ik: u bekijkt het maar met uw politieke correctheid. (sg)
