Politieke partijen kampen, net als kerkgenootschappen en sportverenigingen, al jaren met teruglopende aantallen actieve leden. Daar staat tegenover dat er steeds meer actieve niet-leden zijn die vol passie hun misnoegen uiten over al dan niet vermeende matige prestaties van die partijen/kerken/clubs. Wanneer je daar dan als actieve burger iets van zegt in de sfeer van ‘ga zelf eens wat doen dan’, ben je “de elite”, die zich vervreemd heeft van “het volk”.

Als actief lid van zowel een partij als een kerk behoor ik tot een soort dubbele elite, wiens minachting voor het klootjesvolk welhaast mythische proporties moet bereiken. Zelf vind ik van niet, maar dat is ongetwijfeld ook een vorm van arrogantie. Mijn enige kans om nader tot het volk te komen is alles uit mijn handen laten vallen en voortaan vanaf de zijlijn luidruchtig commentaar leveren. (sg)