De Peruaanse dichter César Vallejo ligt in het ziekenhuis met de hik. Hij is stervende. De artsen weten zich geen raad, dus roept mevrouw Vallejo de hulp in van mesmerist Pierre Pain. Die komt het ziekenhuis echter niet in. En dan zijn er ook nog twee geheimzinnige Spanjaarden die bereid zijn meneer Pain (op zijn Frans, dus ‘brood’, niet ‘pijn’) een forse som geld toe te spelen als hij uit de buurt van Vallejo blijft.

Roberto Bolaño’s Monsieur Pain gaat van start als een film noir, met een aantrekkelijke dame in nood die zich bij de speurder aandient om een mysterie op te lossen. Pierre Pain, de verteller van het verhaal, gaat op pad en komt daarbij allerlei bizarre karakters tegen, zoals een tweeling die onderwaterpanorama’s ontwerpt. Hij drinkt ook vrij veel, waardoor niet altijd duidelijk is wat hij beleeft en wat hij zich inbeeldt.

Het grote verschil met een thriller is dat de lijnen hier aan het eind niet bij elkaar komen. Er wordt geen enkel mysterie opgelost. Er komen er alleen maar meer bij. De schatplichtigheid van Roberto Bolaño aan Jorge Luis Borges blijkt ook uit het labyrintische ziekenhuis dat een belangrijke rol in het verhaal speelt. Maar goed, met Borges heb ik dus niet zoveel. Monsieur Pain is een zwierig geschreven roman met sfeervolle scènes, maar ik moet voor mijn smaak te hard op zoek naar coherentie in het plot, waarvan ik vermoed dat die er niet is.