Joy wordt sinds haar zeventiende gevangen gehouden in een schuur ergens in een stadje in Ohio. Sinds vijf jaar is ze de moeder van een zoon, Jack. Haar ontvoerder verwacht dat ze dankbaar is, want hij bezorgt haar immers alles wat ze nodig heeft en hoeft daar alleen wat liefde voor terug. Ze smeedt een plan om Jack te laten ontsnappen. Het lukt.

Voor veel makers zou daarmee het hoogtepunt van de film bereikt zijn. Niet voor voor regisseur Lenny Abrahamson en schrijfster Emma Donoghue. De ijzingwekkende ontsnapping in Room is niet het einde van een drama, maar het begin ervan. De film begint pas in het tweede deel echt te leven, als Joy en Jack terugkeren in de buitenwereld.

Joys ouders zijn in de tussentijd uit elkaar gegaan. Jack weet niet wat sociale interactie is. De pers belegert het huis waarin ze hun intrek nemen, zodat ze toch weer opgesloten zitten. De ene journaliste die ze binnen laten stelt extreem pijnlijke vragen. Ze zijn ontsnapt uit Kamer, maar Kamer blijft hun leven beheersen.

Subtiel

Het ontroerende verhaal van Room wordt ondersteund door sterk spel van Brie Larson en Jacob Tremblay als Joy en Jack. Ze houden het klein, zodat de sentimenten niet zwaar worden aangezet (de violen op de soundtrack hadden dat voorbeeld kunnen volgen). Veel scènes hoeven niet eens afgemaakt te worden om ze te begrijpen.

Als de bevrijde Jack bijvoorbeeld het dak van een legohuisje afbreekt om er iets anders van de maken, bezwijkt Abrahamson niet voor de verleiding om hem expliciet het dakraam van de schuur te laten maken en daar dan op in te zoomen. De kijker weet al genoeg.

Ook een prachtig, subtiel terzijde is het moment waarop Jack een compliment krijgt en daarop reageert door verwachtingsvol aan het truitje van zijn moeder te trekken. Daar is niets meer, zegt ze. De scène gaat verder met iets anders, maar je geest blijft hangen bij een kind dat lang de borst gekregen heeft en daarin nog altijd de ultieme geborgenheid en beloning voor goed gedrag ziet.

Natuurlijk valt er ook wel een en ander aan te merken op Room, maar dat doet niets af aan de vijf sterren die de film verdient.