De banaliteit van het kwaad in El Clan

Arquimedes Puccio ontvoert mensen voor de dictatuur in Argentinië. Als die ophoudt te bestaan, moet Arquimedes duimen draaien, maar daar is hij de man niet naar. Hij gaat gewoon door met ontvoeren, nu voor eigen rekening. Zijn gezin draait mee in papa’s business. Hij doet het tenslotte voor zijn familie, dus zo slecht kan het niet zijn. De mensen die hij te grazen neemt, verdienen het. Alleen zoon Alejandro twijfelt.

Niet in het minst door het ijzige spel van Guillermo Francella kijk je in El Clan de banaliteit van het kwaad in de ogen. Regisseur Pablo Trapero presenteert het verhaal, dat niet eens fictief is, zonder commentaar, zodat je als kijker niet de minste aanwijzing krijgt wat je ervan moet vinden. Het ergste is nog dat je je gaat identificeren met Alejandro, omdat in dit kwaadaardige universum zijn twijfel het enige, zij het dubieuze lichtpuntje is.