Nog dik twee weken te gaan, dus de tomobolafase van de verkiezingscampagne breekt zo’n beetje aan. Iedere partij mag opportunistisch zijn voornemens het strafschopgebied in pompen, in de hoop dat de lijsttrekker hem binnen kopt. Maar vooral: de nul houden. Eén keer een feit van je voeten laten stuiteren kan fataal zijn.
Gedaan zijn de dagen van de vorsende kiezer die de politiek trouw volgde en zo partijen noodde tot een zorgvuldige opbouw van achteruit. De stem van de zwevende kiezer hangt af van een toevalstreffer op het laatste moment. Soms denk ik: we zouden drie weken achter elkaar verkiezingen moeten hebben en dan het gemiddelde nemen voor de zetelverdeling. (sg)
