Seynabou, de vertelster in Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten van Dimitri Verhulst, is een hoertje zonder gezondheidsverklaring in een niet bij naam genoemde Senegalese stad. Dus mag ze niet mee naar het sjieke hotel van de blanke man die ze in nachtclub Le Loft gestrikt heeft. Ze moeten genoegen nemen met een vuil kot. Van sex komt het niet. De man is nukkig en ziek. Seynabou ruimt nog een keer zijn kots op en gaat ervandoor met de inhoud van zijn portemonnee, geld dat ze gewoon verdiend heeft. De volgende dag blijkt de man dood, en bovendien een beroemde wielerbelg. Seynabou heeft iets uit te leggen.

Dimitri Verhulst weet zijn personage aanvankelijk precies de juiste mate van treurigheid en psychologisch inzicht mee te geven. Dat hij een woord als ‘hineininterpretierungen’ in haar mond legt, vooruit. Maar op het moment dat het woord ‘Shakespeare’ valt, begint het verhaal aan geloofwaardigheid in te boeten. Steeds minder spreekt een Senegalees hoertje, steeds meer een Vlaamse schrijver die niet goed in haar vel past. Jammer, want Seynabou had haar eigen stem verdiend.