Sadegh Hedayat, van wie ik eerder de verhalenbundel Three drops of Blood las, was geen lachebekje. Zijn bekendste werk, De blinde uil, waarvan onlangs een nieuwe uitgave verscheen, is daarop geen uitzondering. De Iraanse schrijver (1903-1951) beschrijft de duistere, hallucinante gedachten van een man op weg naar de dood.
Van een plot kun je moeilijk spreken. Hij verlangt naar een vrouw die hij gekend heeft (of misschien alleen maar gezien). Zijn oom bezoekt hem. Als hij reikt naar een oude fles wijn om zijn gast in te schenken ziet hij boven de kast een raam dat daar niet was. Door het raam ziet hij de vrouw. Als hij zijn aandacht weer naar zijn gast verlegt, is die verdwenen. Het raam blijkt ook onvindbaar. Geen van de gebeurtenissen in De blinde uil hoeft werkelijk plaats te vinden. Het gaat om de naargeestige, wanhopige sfeer die Hedayat wil oproepen.
Dat lukt goed. De blinde uil is stilistisch en narratief sterk. Je moet wel houden van dit soort zwarte romantiek. Anders gaat overdosis aan Weltschmerz je waarschijnlijk tegenstaan.
