Jonathan mag bij gebrek aan bewijs naar huis. Het is het woord van zijn advocaat tegen dat van het meisje. Hij is vastbesloten nooit meer zoiets te doen. Daarvoor heeft hij van de psychiater een werkboek meegekregen. Als hij maar netjes zijn oefeningen maakt, zal hij zich niet meer misdragen, en al helemaal niet jegens het nieuwe buurmeisje in haar strakke badstofbroekje. Echt, aan Jonathan, de hoofdpersoon in Muidhond van Inge Schilperoord, dat ik eindelijk las (het verscheen in 2015), zal het niet liggen.

Als lezer weet je al vrij snel dat dit goed kan gaan. Jonathan is niet zo slim en laat zich makkelijk meeslepen in obsessies. Het eenzame meisje klampt zich aan hem vast. Samen zorgen voor de hond Milk en de naamloze muidhond, een gewonde vis die Jonathan uit een meertje heeft opgevist. Jonathan ziet kans de vis een beetje op te lappen, maar kijkt dan machteloos toe hoe het steeds slechter gaat met de vis, die uiteindelijk met zijn buik boven komt drijven.

Nu moet ik goed opletten, dacht Jonathan. Nu. Het begint nu. Hij legde zijn trillende handen in zijn schoot en wreef met de duim van zijn rechterhand langzaam over het kootje van zijn linker, in de hoop dat het hem kalm zou maken.

De eerste zinnen van Muidhond

Schilperoord dwingt de lezer knap in de gedachtengang van de zedendelinquent. Het is moeilijk om een hekel te krijgen aan Jonathan, ondanks wat hij gedaan heeft en weer zal doen. Hij doet zo zijn best om zich te gedragen, maar het lukt hem gewoon niet. Aan het eind wijkt Schiperoord weg van de gebeurtenis waar ze op aanstuurt, naar een niet minder gruwelijk einde. Dat is ergens wat gemakzuchtig. Dit neemt echter niet weg dat ze met Muidhond een beklemmend verhaal geschreven heeft dat de lezer onvermijdelijk bij de strot grijpt en door de pagina’s sleurt.