Aan het eind van mijn recensie van De jaren Pep noteerde ik dat het beste Nederlandse stripwerk geleverd werd in de eerste tien jaren van opvolger Eppo. Logisch dus dat auteur Ger Apeldoorn een vervolg schreef, met de even logische titel De jaren Eppo. De formule is hetzelfde: een chronologisch overzicht van de gepubliceerde strips en de redactionele afwegingen erachter, met heel veel illustraties.

Natuurlijk is het leuk om al die oude strips voorbij te zien komen, naast de evergreens (Agent 327, Storm, Franka) ook al die prachtige strips die in de vergetelheid zijn geraakt (Professor Palmboom, Steven Severijn en heel wat werk van Dick Matena). Maar eigenlijk is de stripgeschiedschrijving erachter veel interessanter. Ger Apeldoorn weet die nostalgische snaar ook goed te raken.

Fusie

Eppo ontstond als fusie van de bladen Pep en Sjors, omdat de oplagen daalden. De teloorgang van de bladenman maakte het moeilijker een stripblad te verkopen aan de doelgroep die Donald Duck ontgroeid was. De hele rest van het bestaan bleef de worsteling. Donald Duck had een vaste leeftijdsgroep met tijdloze interesses. Er kwamen vanzelf nieuwe lezers als de oude afhaakten. De iets oudere doelgroep ging met de tijd mee. Eppo moest die tijdgeest reflecteren, maar wilde ook niet de bestaande lezers kwijtraken, die juist hechtten aan hun jeugdsentiment.

Het resultaat was een steeds tweeslachtiger blad, dat kampte met steeds lagere oplagen en dus budgetten. Toen het in 1999 ten onder ging, had ik mijn abonnement al lang opgezegd. Tien jaar later keerde het blad glorieus terug met een duidelijke keuze voor jeugdsentiment. De veertigers en vijftigers van nu kunnen weer Agent 327, Storm en Franka lezen. Ze hebben bovendien het geld om er bij een kleinere oplage meer voor te betalen.

De vraag is hoe lang het goed gaat. De bottleneck zijn deze keer allicht niet de lezers, die rustig nog twintig jaar meegaan, maar hun lievelingsauteurs. Martin Lodewijk, van Agent 327, werd onlangs tachtig. Verschillende tekenaars mochten al proberen zijn stokje over te nemen, maar de vraag is of dat werkt. Storm had altijd al verschillende scenaristen, maar sinds Lodewijk ermee stopte halen de verhalen niet meer dat niveau. Ook de huidige tekenaar Romano Molenaar heeft niet de vaardigheid van grondlegger Don Lawrence. Franka’s Henk Kuijpers is ook de zeventig gepasseerd en heeft bij mijn weten nog nooit iemand een vinger laten uitsteken naar zijn creatie. Maar goed, voorlopig valt hij bij mijn weer iedere twee weken op de mat.