Er hangt een blauwzwarte sluier over Dark Waters, de film over het Teflon-schandaal van DuPont. Ook de camera doet mee aan het creëren van een zwaarmoedige sfeer, terwijl advocaat Rob Bilott het opneemt tegen de chemiereus, aanvankelijk op verzoek van een boer met vergiftigd vee, maar uiteindelijk strijdend aan de zijde van duizenden mensen die teveel kankerverwekkende stoffen hebben binnengekregen.

In een Hollywoodfilm zou de advocaat ook nog eens ontslagen worden en zijn vrouw zien weglopen om de heroïek aan te zetten, maar regisseur Todd Haynes wil niet te ver van de waarheid afdrijven. Anderzijds kiest hij ervoor alle vrolijkheid weg te laten. Zelfs de gezinsscènes, met her en der een schaars grapje, zijn bleek. Dat Bilott gaandeweg meerdere prijzen won voor zijn inzet krijgen we niet te zien.

De documentaire stijl zit Dark Waters in de weg. Zonder de wetenschap dat het verhaal echt gebeurd is, zou het een vrij vlakke film zijn met hoofdpersonen die maar niet gaan leven. Verontwaardiging over de gebeurtenissen maakt dat je alsnog twee uur geboeid zit te kijken. Van de affaire werd twee jaar geleden overigens ook een veelgeprezen documentaire gemaakt, The Devil we Know. Die heb ik niet gezien, maar ik kan me voorstellen dat het een belemmering voor Haynes was om zich teveel vrijheden te veroorloven.

Bilott zelf strijd nog altijd door. Hij heeft voor 3500 slachtoffers rondom de fabriek in West-Virginia 671 miljoen dollar schadevergoeding van DuPont geregeld, maar is nu bezig namens Teflon-slachtoffers in de rest van de Verenigde Staten. De Nederlandse Teflonfabriek in Dordrecht sproeide in het verleden kilo’s van het spul over de stad uit. Niets aan de hand, zei DuPont indertijd. Nederlands onderzoek loopt nog. Iets zegt me dat de laatste film over dit onderwerp nog niet gemaakt is.