Nenad Joldeski: Ieder zijn eigen meer

In 1994 stond ik aan het Meer van Ohrid, op de grens van Macedonië en Albanië. De straten van het plaatsje Ohrid stonden vol borden in het Duits en Nederlands, maar buiten mij waren er geen toeristen. De Bosnische oorlog had de route afgesneden. Het meer was Mediterraan blauw, maar toen ik een dag later met de bus erlangs reest naar de grens met het zojuist geopende Albanië, leek het leigrijs. Dat was voor mij de trigger om Ieder zijn eigen meer van de Macedonische auteur Nenad Joldeski te kopen. Dit zegt de flaptekst:

“In het zuidwesten van Macedonië, dicht bij de Albanese grens, ligt het Meer van Ohrid. Iedereen beleeft dat meer op zijn eigen manier. Voor de een is het helderblauw, zilverachtig of wit, voor de ander is het inktzwart, zoals voor de aan heimwee lijdende Russische heer Nezlobinski.”

Het is moeilijk te zeggen wat dit voor boek is. Een novelle misschien, maar evengoed een verhalenbundel of een verzameling prozagedichten. Het gaat over Nezlobinski, het naar hem genoemde museum en over de schrijver Nenad Joldeski die zich voor de oude Rus interesseert. Er komt ook een trompettist in voor die met zijn muziek een verdwenen brug tot leven brengt, zodat mensen er daadwerkelijk op kunnen staan.

Ik wist eerlijk gezegd niet goed wat ik met dit boek moest. Niet omdat het slecht is, maar omdat ik het gevoel had er zo weinig van te begrijpen. Al kan het ook zijn dat ik op zoek was naar een meer dat toevallig niet aan bod kwam.