George Saunders: Lincoln in the Bardo

Bij het woord Bardo denk ik in de eerste plaats aan het gelijknamige museum in Tunis, maar dat is niet waar George Saunders op doelt in zijn gelauwerde roman Lincoln in the Bardo. Hier gaat het om de boeddhistische aanduiding van een toestand tussen leven en dood in. Dat is waar Willie Lincoln, de elfjarige zoon van de Amerikaanse president, zich bevindt in het verhaal.

De roman valt stilistisch op doordat ze uit twee soorten passages is opgebouwd. Het domein van de zielen die zich niet bij hun dood hebben neergelegd, geeft Saunders als een toneelstuk weer, met drie hoofdpersonages die het verhaal vertellen en een dozijn anderen die voor intermezzo’s zorgen. De passages in de ‘echte’ wereld bestaan uit fictieve citaten uit biografieën van Lincoln, die zijn rouwproces beschrijven.

Geestenwereld

Het mooie en ook inventieve van Saunders roman is dat hij de rouw van twee kanten beschrijft. De vader die steeds naar zijn zoon komt kijken, ook wanneer die al is bijgezet in een tombe. De zoon die zich zo op de bezoeken van zijn vader verheugt dat hij de stap naar het licht niet durft te zetten – zoals zijn nieuwe metgezellen in de geestenwereld, die het woord ‘dood’ zorgvuldig vermijden. Uiteindelijk zullen beiden hun lot aanvaarden, zoals dat altijd gaat, maar voor het zover is barst nog een bittere strijd om Willies ziel los.

Ik vond het een mooi boek, maar ook weer niet zo ontroerend of baanbrekend als sommige recensies beweren. Het eerste kwart van het boek, wanneer je als lezer je weg vindt in de (stilistische) wereld die Saunders voorschotelt, vond ik eigenlijk het indrukwekkendst. Zodra dat nieuwtje eraf is, beginnen de zwakkere punten op te vallen, zoals de vele herhalingen en clichés over gene zijde.