Noorwegen, ergens halverwege de vorige eeuw. Twee meisjes van elf, het muurbloempje en de populairste van de klas, sluiten vriendschap. De avond nadat ze elkaar hebben laten merken hoeveel ze voor elkaar voelen, gaat het verlegen meisje op ontdekkingstocht naar een bevroren waterval. Ze wurmt zich door een nauwe spleet, wordt bevangen door de kou en is daarna onvindbaar. Met dat gegeven begint The Ice Palace (vertaald als Het IJspaleis) van de Noorse schrijver Tarjei Vesaas.
Het boek gaat over het schuldgevoel van Siss, het meisje dat achterblijft. Is hun ontmoeting de oorzaak dat Unn niet naar school kwam? Ook anderen vermoeden dat er iets gebeurd is, maar ze kan niks vertellen, want dat heeft ze haar vriendin beloofd. Een belofte die ze niet gaat breken, want dan zou ze Unn verraden. Siss trekt zich steeds verder terug in zichzelf en neemt zo als het ware de plaats van haar verdwenen vriendin in.
Ik heb de novelle in één ruk uitgelezen. Dat was vooral te danken aan de manier waarop Vesaas in korte maar subtiele zinnen voortdurend de spanning weet op te voeren. Het leest voor een belangrijk deel als een thriller. Als psychologische roman vond ik het minder goed uit de verf komen. Met name de groepsdynamiek van de schoolkinderen onderling kwam nogal bedacht over. De natuurbeschrijvingen daarentegen zijn majestueus.
