Met een topacteur als Anthony Hopkins kun je een film laten slagen puur op het acteerwerk. En Hopkins is in vorm in The Father, als een dementerende man. Alleen al met zijn ogen is hij fenomeel, de doffe blik van de verwarring, de twinkeling als hij ineens een idee krijgt, de verontwaardiging wanneer iemand zijn herinneringen afwijst.

Maar regisseur en scenarist Florian Zeller doet meer dan alleen registreren hoe de vader steeds meer de weg kwijt raakt en de dochter (ook mooi neergezet door Olivia Colman) steeds onzekerder wordt of zij de verzorging nog wel aankan. Door het verhaal niet lineair te vertellen, op een manier die in de verte aan het werk van Christopher Nolan doet denken (maar dan subtieler), trekt hij de kijker zowel in het perspectief van de vader als van de dochter mee.

Kortom, dit is een op twee fronten geslaagde film. Alle prijzen dubbel en dwars verdiend.