Toen Ulrich Alexander Boschwitz, 27 jaar oud, in oktober 1942 getorpedeerd werd, nam hij een gereviseerde versie van Der reisende (vertaling, hoorspel) met zich mee naar de bodem van de Atlantische Oceaan. Dat het beter had gekund, lees je her en der in de roman, maar wat een meesterlijk, beklemmend verhaal is het sowieso al.
Het is Kristallnacht en de Joodse zakenman Otto Silberman is op drift. De ene na de andere trein neemt hij, kriskras door Duitsland, eerst om te proberen zijn vermogen te redden, daarna wat laatste bezittingen en tot slotte enkel nog het vege lijf. Terwijl de slapeloze nachten zich opstapelen verliest hij steeds meer van zichzelf. Zijn gedrag wordt irrationeler, terwijl hij juist als zijn verstand nodig heeft om zijn vijanden te vlug af te zijn.
Het is echt ontzettend knap hoe zo’n jonge schrijver vanaf de eerste pagina’s in het hoofd van zijn lezers kruipt om daar de nervositeit aan te wakkeren: gaat Silberman genoeg bij zinnen blijven om het te redden? Het antwoord staat in het boek. Of het ligt op de bodem van de oceaan.
