Judith Poznan, de hoofdpersoon van Judith Poznans roman Prima Aussicht, wil een tweede kind. Haar vriend Bruno wil dat niet. Dus kopen ze een caravan om de zomer door te kunnen brengen op een camping in Brandenburg. De eerste vijftig pagina’s of zo levert dat heerlijke taferelen op, terwijl Judith zich op Esther-Gerritsenachtige wijze door de kennismaking met het campingleven stuntelt.

Daarna volgen nog ruim honderd pagina’s meer van hetzelfde. Uiteraard blijkt de caravan toch geen surrogaat voor de kinderwens. Maar je vraagt je wel af waarom het naamloze eerste kind er zo bekaaid vanaf komt in de vertelling, als het moederschap kennelijk belangrijk is voor Judith. Aan het eind zakt het helemaal in, maar begrijp je wel hoe dat komt: de roman begon als Instagramposts, eerste bewerkt tot een reeks columns en toen aan elkaar gelijmd tot een boek. Een van oorsprong sprankelend idee is veel te ver uitgemolken.