De hoofdpersoon van Haruki Murakami’s Dance Dance Dance, krijgt van de mysterieuze Schaapman het advies om vooral te blijven dansen. Hij moet het leven over zich heen laten komen en de mogelijkheden grijpen die zich voordoen.

Het heeft er alle schijn van dat Murakami zelf ook door de Schaapman bezocht is, maar dan met het advies vooral te blijven babbelen. De roman is een aangename reeks van ontmoetingen, met een vlotte hotelreceptioniste, een helderziende puber, een melancholische b-acteur, een over het paard getilde schrijver genaamd Makimura, een wereldvreemde fotografe, een eenarmige dichter, twee politie-agenten en zo nog wat kleurrijke karakters.

De diepere laag die ik in Murakami’s Kafka on the shore zo indrukwekkend vond, komt hier niet goed uit de verf. Dance Dance Dance leest als een trein, maar heeft verder niet veel om het lijf.

De twee hoofdpersonen van Haruki Murakami’s Kafka on the shore ontmoeten elkaar niet, maar zijn wel onlosmakelijk met elkaar verbonden, door dezelfde mysterieuze krachten die vissen uit de lucht laten vallen en zich manifesteren als Cononel Sanders om een onwetende vrachtwagenchauffeur een geheimzinnige steen te laten ontvreemden. Gooi er wat ufo’s bij en de indruk is compleet dat het hier om een alien story gaat.

Maar eigenlijk gaat de roman van Murakami over iets heel anders, namelijk een moderne hervertelling van de Oedipus mythe. De vijftienjarige Kafka Tamura loopt weg van huis, van zijn tyrannieke vader, op zoek naar zijn moeder en zuster. Hij vindt rust in een bibliotheek en een hut in de bergen, waar hij niet alleen nadenkt over zijn leven, maar ook fantaseert over twee vrouwen die hij tegenkwam en die zijn moeder en zuster zouden kunnen zijn.

In de tweede verhaallijn wordt Kafka’s vader vermoord door Nakata, een oude man die simpel is geworden na een incident met een ufo in zijn jeugd (maar daar wel het vermogen aan heeft overgehouden om met katten te praten). Nakata wordt gedreven door een onzichtbare macht en gaat op een missie die hem in de voetsporen van Kafka doet belanden.

Veel van de bizarre verhaallijnen zijn een symbolische weergave van de persoonlijke crisis die Kafka doormaakt. Murakami is een briljante auteur die deze complexe vertelling tot een goed einde weet te brengen: spannend, erudiet en met een diep psychologisch inzicht – zo lees je ze niet iedere dag. Vijf sterren.

Haruki Murakami is een van de gehypete schrijvers van het moment. Ik besloot maar eens te beginnen met een dunnetje, ‘After the quake’, een boekje met zes korte verhalen die heel in de verte iets te maken hebben met de aardbeving van Kobe in 1995. Alle zes hebben ook iets raars over zich, een vorm van mysterie die ook in Japanse horrorfilms zit.

Zo komt er een grote kikker in voor die Tokio wil redden van een aardbeving en daarbij de hulp inroept van een bankemployee (of bestaat de kikker alleen in diens hoofd?). Er is een oude Thaise vrouw die de ziel van een eenzame Japanse arts leest en een doosje met de verloren levenslust van een elektronicaverkoper. Om de een of andere reden voelen de vrouwen in de verhalen zich enorm aangetrokken tot de diverse met hun verleden worstelende losers.

Toch slaagt Murakami met zijn aan populaire cultuur ontleende clichés erin te boeien. Dat is absoluut een verdienste van literair vakmanschap. Van diepgang kon ik alleen een schijn ontdekken, maar schijn en werkelijkheid liggen bij goede literatuur natuurlijk dicht bij elkaar.