
Eigenlijk was ik van plan een recensie te schrijven over Pluche, waarin Femke Halsema vertelt over haar periode in de Tweede Kamer. Maar eigenlijk had ik daar weinig meer over te zeggen dan dat het openhartig geschreven memoires zijn die veel over haarzelf en de openbare politieke schermutselingen vertellen, maar helaas wat minder geheimen verraden dan ik gehoopt had.
Dat kan echter ook zijn omdat ik die hele periode heb meegemaakt (meestal op gepaste afstand, maar soms van heel dichtbij). Voor je het weet schrijf je vooral over hoe je die gebeurtenissen zelf hebt ervaren – en dat staat voor een belangrijk deel al op dit blog (zoek op ‘halsema’).
Dus vertel ik maar iets anders. Toen Femke Halsema hoog op de lijst belandde stuurde Ab Harrewijn me namelijk al op haar (en de rest van de top van de lijst) af om naar hun ideologische en religieuze achtergronden te informeren, voor een een stukje in de Linker Wang. Dat smaakte naar meer, dus een half jaar later ging ik bij haar langs om naar haar eerste ervaringen in de politiek te vragen. Ik laat de tekst hieronder in zijn geheel volgen, omdat ze twintig jaar na dato nog niets aan actualiteit heeft ingeboet. Het asielbeleid is nog altijd paniekvoetbal.