Onlangs op de kop getikt: Geek Art, een geweldig koffietafelboek met een nieuwe kijk op ikonen uit (vooral) film en televisie. Sommige, zoals de Mario van Greg de Stefano, bieden alleen een sterk beeld, andere zijn puzzels, zoals de rondjes van Andy Awesome: naar wie verwijzen de plaatjes allemaal?

Geek Art is een logisch vervolg op Pop Art. Wat me wel opviel is dat internet zo goed als afwezig is. De kunstenaars grijpen vooral terug op hun jeugd, zo’n twintig jaar geleden. Veel Star Wars en Lego dus, geen Gangnam Style. Geek Art is een kunstvorm die zich zonder internet niet zou manifesteren, maar helemaal van deze tijd is het niet.

Omdat ik nog een beetje in een oudheidkundige bui was na het lezen van Israel verdeeld, haalde ik de Codex van Hammurabi uit het rijtje nog te lezen boeken. Ik hikte daar een beetje tegenaan, omdat ik hem in een impuls in het Duits gekocht had, toen ik afgelopen zomer in Berlijn was. Zo geweldig is mijn Duits niet.

Hoe dan ook, de Codex is een 3700 jaar oud Babylonisch wetboek in de vorm van een gigantische steen met spijkerschrift inscriptie. Mensen konden die zich laten voorlezen om te weten waar ze recht op hadden. Het grootste deel van de voorschriften gaat dan ook over conflicten tussen burgers. Er is wel een paar keer sprake van rechters, maar die komen pas in stelling als de regels tekort schieten.

Lees verder Codex van Hammurabi: dood of dokken

Noch bij geschiedenis, noch bij latijn, noch bij godsdienst kwam het aan bod: de geschiedenis van het Joodse volk tussen de gebeurtenissen in de Bijbelboeken Ezra en Nehemia (vijfde eeuw voor Christus) en de verwoesting van de tempel door de Romeinen (70 na Christus). In de tussentijd kwam Alexander de Grote langs en ik had me nooit werkelijk gerealiseerd dat dit de boel ook behoorlijk op zijn kop gezet moet hebben.

Kortom, Israël verdeeld van Jona Lendering vulde een enorme leemte in mijn kennis. Lendering behandelt de periode van ruwweg 200 voor Christus tot de decennia na de verwoesting van de tempel, die de scheiding der wegen tussen Joden en christenen zagen. Met name dankzij de ontdekking van de Dode Zee rollen bij Qumran is er de laatste jaren ontzettend veel meer informatie beschikbaar gekomen over de denkwereld van die periode.

Lees verder Jona Lendering – Israël verdeeld

Briljant idee: een personality magazine over Jezus. Ontzettend goed uitgevoerd ook door twee christelijke ondernemers met een missie (ze heten ook heel toepasselijk Petrus en Paulus) in samenwerking met de Kessels Kramer. Respectvol maar niet kwezelig, met heel veel humor en natuurlijk met veel celebrity’s.

Arthur Japin gaat de Israëlische woestijn in om rust te zoeken en belandt in een legeroefening, Goede Liekens zegt iets over Jezus en seks, Leo Blokhuis legt uit hoe het zit met Jezus en rock ’n roll. De onvermijdelijke modereportage: modellen in kleding van het Leger des Heils poseren als bijbelse figuren. Twee pagina’s met foto’s van Jezus’ gezicht waargenomen in een bananenschil, roestvlek, pannenkoek, noem maar op. Een zoek-Jezusplaat. Kookrubriek uit het jaar nul.

Lees verder Jezus! is verschenen

Een fraai staaltje crowdfunden van de Rotterdamse fotograaf Paul van Oort heeft een fotoboek opgeleverd met portretten van viaducten. Het boek toont vele gradaties van rauw beton en laat zo zien dat Rotterdam ook op zijn mistroostige plekken behoorlijk mistroostig kan zijn. Het toont ook dat het vooral graffiti-artiesten zijn die nog iets proberen te maken van deze veronachtzaamde architectuur. ‘Onder weg’ is niet in de handel verkrijgbaar, maar valt wel te bekijken op de website van Van Oort.

Door het noorden van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland loopt een autoroute die genoemd is naar Willem Barentsz. Journaliste Petra Sjouwerman en fotograaf Jeroen Toirkens volgden hem en doen er verslag van in het boek Solitude, in the wake of Willem Barentsz.

Een aardig boek, vergelijkbaar met een reisverhaal in de zaterdagbijlage van de Volkskrant, maar dan langer: mooie landschappen, een paar oppervlakkige ontmoetingen, toeristische malheur. Je komt niet meer te weten dan wanneer je er zelf twee weken op vakantie zou gaan. Voor een reisboek van 150 pagina’s is dat een beetje mager.