Resultaten voor de categorie Film

Lachen met Afghanistan

718

Charlie Wilson’s War is een oppervlakkige film, laat dat duidelijk zijn. Het gaat over het congreslid dat zo ongeveer in zijn eentje het Amerikaanse budget om de moedjaheddin te steunen tegen de Russen in Afghanistan opvoerde van vijf naar vijfhonderd miljoen dollar per jaar.

Charlie Wilson verveelt zich in zijn rol als congreslid, gaat daarom lekker aan het feesten, en vindt in Afghanistan het onderwerp waarin hij zich vastbijt om voor zichzelf te bewijzen dat hij echt wel wat kan. Het resultaat is een film die snel heen en weer springt tussen hilarische (paniek als Charlies’s cocainegebruikt dreigt uit te lekken) en ellendige (bezoek aan een vluchtelingenkamp) scenes. Tom Hanks slaagt erin zijn congreslid neer te zetten als een geloofwaardig scharnier tussen die twee uitersten.

Hanks blijft echter een vrij eendimensionale acteur waarvoor ik niet naar de bioscoop ga, om over Julia Roberts maar te zwijgen. Philip Seymour Hoffman als cia-agent Gust Avrakotos voegt wel weer een juweeltje aan zijn veelzijdige carrière toe (Happiness, Magnolia, 25th hour, Almost Famous, Capote). Fantastisch in de bijrol van Zia Ul Haq is Bollywoodster Om Puri, die meer films op zijn naam heeft staan dan Hanks, Roberts en Hoffman samen. En dat valt te zien.

Able danger: niet doen

705

Mijn vriendjes hadden me al gewaarschuwd voor ‘Able Danger’, terwijl de omschrijving in de catalogus toch zo aantrekkelijk was. Iets met een samenzwering rond 9/11 met in het duister tastende hoofdpersoon, een handjevol femmes fatales, de cia, nazi’s en zo nog het een en ander aan fout spul.

Het resultaat is een film die niet weet of ze nou een b-film is of een satire daarop. In beide gevallen is ze niet geslaagd. Misschien had regisseur Paul Krik een plot moeten bedenken. Daar knapt een film doorgaans flink van op. Hoofdrolspelers Adam Nee (ervaring in tv-series) en Elina Löwensohn (hele reeks bijrollen in Franse arthouse films en in ‘Schindler’s list’) overtuigen evenmin.

Gisteren was mijn laatste kans om hem te zien. Die had ik beter kunnen laten lopen.

Freejazz en gamelan

699

Ik heb niet zoveel met freejazz, en al helemaal niet als die gespeeld wordt door drie zelfgenoegzame westerlingen, die zich verwaardigd hebben af te reizen naar Java om daar met de plaatselijke bevolking een moppie te spelen nabij de tempels van Prambanan en Borobudur.

Welbeschouwd had ik dus beter niet ‘Teak leaves at the temple‘ kunnen zien, maar regisseur Garin Nugroho bracht vorig jaar met ‘Opera Jawa’ een waar meesterwerk en het ging over Indonesië, dus ja, dan ga ik toch.

Ik kreeg vormeloze muziek en wat mooi gefilmde ethnografie, maar vooral drie verwaande kwasten en een paar locals die mochten vertellen hoe fijn het toch niet was dat ze met deze jazzgrootheden mochten samenspelen. Lichtpuntje was een hyperenthousiaste steenhouwer in supermanpak, wiens opmerking dat de drie heren wel een luizenleventje hadden onvertaald bleef.

Tiga hari untuk selamanya

695

De beschrijving op de site van het IFFR klopt niet helemaal, dus even in het kort: Yusuf moet het familieservies met de auto van Jakarta naar Yogya brengen, omdat zijn nicht gaat trouwen en de traditie wil dat het servies gebruikt wordt aan de vooravond van de bruiloft. De rest gaat met het vliegtuig behalve Yusufs andere nicht Ambar, die zich verslapen heeft.

In ‘Tiga hari untuk selamanya‘ gaan neef en nicht feestend op weg, maken ruzie en verdiepen uiteindelijk hun relatie . Al die tijd zit de traditie in de vorm van het servies als ballast in de achterbak. Ook de bestemming zelf is symbolisch: Jakarta is de moderne hoofdstad van Indonesië, terwijl Jogya de traditie representeert.

Yusuf en Ambar doen partystad Bandung aan, maar zien ook hoe een traditioneel orkestje met danseres evengoed voor bandeloosheid staan, net als de haji met zijn twee vrouwen, bij wie ze noodgedwongen overnachten. Veel verandert, maar veel blijft ook hetzelfde, lijkt de film te willen zeggen. De voor Indonesische begrippen vermoedelijk grootste provocatie is dat het tweetal halt houdt bij een christelijk pelgrimsoord, waar Ambar als moslim tot Maria bidt.

Wie gevoelig is voor symbolische actie zal genieten van Tiga Hari. Anderen zien een zuivere roadmovie, met fraaie exotische plaatjes en een klein beetje spanning: haalt het servies heelhuids Yogya?

Filmfestival blijft in binnenstad

686

Het IFFR heeft zijn kaarten op tafel gelegd: het filmfestival wil niet verhuizen uit de Rotterdamse binnenstad. Lang zag het ernaaruit dat er weinig anders op zat. Lumière, Thalia, Calypso en Corso zijn al dicht. Lantaren/Venster gaat verhuizen naar de Kop van Zuid, Cinerama moet wijken voor een toren en Pathé zou het ook wel voor gezien houden.

Maar nee, Pathé ontkent nu alle geruchten. De bioscoop op het Schouwburgplein blijft en gaat zelfs een facelift krijgen. Pathé en IFFR lijken samen op te trekken om het gemeentebestuur te bewegen in het plein te investeren.

Het IFFR wil ook een tijdelijk theater om haar bezoekers op te vangen bij verhuizing van L/V en sluiting van Cinerama en Oude Luxor (theater dat als festivallocatie dient maar binnenkort dicht gaat). De gemeente klinkt minder afwijzend dan voorheen. Dit zou nog wel eens een heel harde lobbystrijd kunnen worden.

Onbevredigend onderzoek

678

Plamen is schuldig, hij heeft zijn broer vermoord met een broodmes. Alles wijst erop. Maar het bewijsmateriaal is mager. Eigenlijk kan alleen een bekentenis rechercheur Alexandra helpen de zaak voor de rechter te krijgen. ‘Investigation’ van regisseuse Iglika Triffonova volgt hoe Alexandra tot Plamen probeert door te dringen.

De film bouwt in kalm tempo een mooie sfeer op, waarin rechercheur en moordenaar een verstandhouding opbouwen. Een plot ontvouwt zich niet, ‘Investigation’ moet het hebben van sfeer. Het subverhaal hoe Alexandra haar dochtertje verwaarloost draagt daaraan bij, maar leidt ook af van het hoofdverhaal. De film stevent regelrecht af op een open einde.

Triffonova houdt er niet van antwoorden te geven, zei ze in een interview in de Volkskrant. Maar aan het eind van haar film geeft ze juist wel een antwoord, dat bovendien zo uit de lucht komt vallen dat je als kijker met een onbevredigd gevoel naar huis keert, zoekend naar het plot dat je kennelijk gemist hebt.

Film pikt een graantje mee

669

Zestig kilometer is het naar Brazilië, waar de boodschappen zoveel goedkoper zijn, en sommige mannen in Melo, Uruguay, fietsen twee keer op een dag heen en weer, telkens met een bundel goederen op hun bagagedrager, sluipend langs de douaniers die alles laten passeren, maar af en toe het nodige inpikken. Melo is een stadje van krabbelaars, allemaal voor een dubbeltje geboren, van wie je meteen aanvoelt dat het geluk ze wel niet mee zal zitten.

Maar dan komt de paus. Tienduizenden bezoekers worden er verwacht en die moeten allemaal eten. Het stadje slaat massaal aan het broodjes bakken en worsten draaien. Behalve Beto, want die heeft een beter idee: een betaald toilet, want pausvolgers, die doen het niet zomaar in de berm. Nou, en daar gaat de Uruguayaanse film ‘El baño del papa‘ over: gaat het Beto op tijd lukken om geld bij elkaar te sprokkelen voor toiletpot?

Ach, origineel is het allemaal niet, dat gedoe van mensen die het niet breed hebben en proberen een graantje mee te pikken van het pausbezoek. ‘El baño del papa’ is geen hoogvlieger. Maar een sympathieke film over sympathieke mensen, ik ga er met plezier voor naar de bioscoop.

De aarde als grabbelton

668

Earth is een mooie film. Beelden maken toch meer indruk op het grote scherm dan op televisie, waarvoor deze oorspronkelijk geschoten zijn, namelijk door de BBC. Het grote manco van Earth is echter wel dat de makers niet hebben kunnen kiezen.

Drie verhalen over moeder en kind (ijsbeer, olifant, bultrug) domineren de film, maar de samenstellers zijn bezweken voor de verleiding om het oorspronkelijke beeldmateriaal ook nog af te grazen op de indrukwekkendste en schattigste momenten. Daardoor wordt de film een onsamenhangende plaatjesgrabbelton. Die ik niet had willen missen, al was het maar voor twee minuten uitvliegende mandarijneendjes.

Elizabeth: inhoudloos spektakel

652

Cate Blanchett is natuurlijk altijd een genot om naar te kijken, dus dat is al reden genoeg om Elizabeth, the Golden Age the gaan zien. Cate speelt Elizabeth, koningin van Engeland, maar eigenlijk gewoon dezelfde ongenaakbare dame die ze altijd speelt.

Het verhaal speelt ten tijde van de Armada, de zogenaamd onoverwinnelijke vloot die Philips II van Spanje op Engeland afstuurde om zijn irritatie te uiten over Elizabeths steun aan de rebellen in de Lage Landen en talloze piraten die het Spaanse plundergoed uit de Nieuwe Wereld afhandig maakten. Het grootste deel van de film gaat echter over een amoureus spanningsboogje tussen Elizabeth en een van die piraten, Sir Walter Raleigh. Dat ziet er allemaal fraai uit, maar veel urgentie heeft het niet.

Het interessantste subplot is de betrokkenheid van Mary Stuart bij een complot om Elizabeth te vermoorden, al wordt ook hier een loopje met de geschiedenis genomen. De onthoofding van Mary is de indrukwekkendste scene in de film en zou wel eens de acteerprestatie kunnen zijn die de ster van Samantha Morton omhoog gaat schieten in Hollywood. Kijk, hier kan Cate nog een puntje aan zuigen:

Samantha Morton

De mannen van Tuya

638

Een film over het harde leven in Binnen Mongolië, mijn hart gaat er niet automatisch harder van kloppen. Maar ‘Tuya’s marriage’ is meer dan etnografische plaatjes. Het is een verhaal waarin de emoties hoog opspelen zonder dat ze zichtbaar zijn.

Tuya’s man Bater heeft een ongeluk gehad bij het slaan van een put, waardoor hij niet meer kan lopen. Tuya kan het werk op de boerderij echter niet meer alleen aan. Dus besluiten ze te scheiden, zodat zij kan hertrouwen met een man die wel kan werken. Aan de huwelijkskandidaten stelt de koppige Tuya echter wel een eis: ze moeten bereid zijn de zorg voor Bater op zich te nemen.

Wat dat doet met Tuya, Bater, hun twee kinderen, de verliefde buurman, de oude schoolkameraad die rijk is geworden in de stad en nu een kans ziet om de liefde van zijn leven te veroveren – het laat zich allemaal raden. Als die emoties breed uitgespeeld waren, zou de film een draak van een melodrama zijn geworden. Maar op één moment na, een zelfmoordpoging van Bater, blijft alles zo impliciet dat ‘Tuya’s marriage’ tot het einde blijft boeien.