Vage maar wel zeer toegankelijke film in besloten vertoning bij Worm. De Poolse filmmaker Stanislaw Mucha portretteert in ‘Reality Shock’ een aantal al dan niet dronken malloten in een streek aan de Wit-Russische grens. Of, malloten, waarschijnlijk zijn het naar Poolse maatstaven helemaal niet zulke zonderlingen, maar gewone eenvoudige zielen die zich een beeld proberen te vormen van het Europa waar ze plotseling bijhoren.

We zien een bar met Leninthema waar de stamgasten camp-communisten zijn, een zoektocht naar de ufo die hier ooit geland zou zijn, talloze orkestjes die Beethoven verkrachten, een kleuterklas die leert over Duitsland en Frankrijk, een zigeunerin die voorspelt dat het allemaal niet beter gaat worden nu Polen in de EU zit. Het zijn van die momenten waarop je beseft wat een absurd begrip Europa eigenlijk is – en dat je er desalniettemin in kunt geloven.

Omdat ik even niet politiek hoefde te vergaderen, kon ik naar V for Vendetta, de nieuwe film van de Wachowski broers, die bekend zijn van de Matrix-trilogie. Het is een actiefilm van matige kwaliteit die zich afspeelt in een dictatoriaal Londen, waar mijn nieuwsgierigheid naar gewekt werd door de controverse in Amerika. De film zou kritiek op George Bush leveren. Ik zag dat niet meteen, maar dat anderen het wel zien, is natuurlijk wel veelzeggend.

Of zoals mijn lijfblad The Economist het stelde: only fans of detention centres, torture, unfettered government surveillance, screaming-mad television pundits and laws against alternative lifestyles will find anything here that could possibly offend.

Tenzij je het aantal anti’s hierboven telt, weet je niet of het nou voor of tegen de oorlog is, en zelfs als je de anti’s telt, weet je nog niet goed wat er nou eigenlijk bedoeld wordt. Dat overkwam mij een beetje bij Jarhead, de nieuwe film van Sam Mendes, over een groep scherpschutters die de Eerste Golfoorlog in gestuurd wordt, maar uiteindelijk geen schot lost. Het is een wereld van frustraties die ogenschijnlijk snakt naar dodelijke actie, maar tegelijkertijd smeekt van de spanning verlost te worden. Mooie film, maar niet eentje die blijft hangen.

Een probleem is hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal. Hij is ouder geworden sinds Donnie Darko, maar voor mij is zijn karakteristieke kop eeuwig aan die briljante film verbonden. En dus zag ik tussen de recruten in de woestijn van Koeweit voortdurend een groot zwart konijn genaamd Frank rondlopen. Bizar.

Soms zijn er van die tijden dat je elke film met een bepaalde acteur prachtig vindt. Een poos geleden was het Harvey Keitel, die met glansrollen in onder andere ‘Reservoir dogs’, ‘The bad lieutenant’, ‘The piano’ en ‘Pulp fiction’ werkelijk geen kwaad kon doen.

Op het moment is het Bill Murray. Eigenlijk speelt hij al sinds ‘Ghostbusters’ steeds dezelfde rol, maar die gaat hem naar mate hij ouder wordt steeds beter af. Sinds ‘Groundhog Day’ is hij de perfecte acteur voor de rol van cynische, weemoedige man die wacht op iemand om hem uit uit zijn cynisme te verlossen. Hij speelde hem prachtig in ‘Lost in translation’ en ‘The life aquatic’, en nu in ‘Broken flowers’. De laatste haalt het als film niet bij de eerste twee, maar Bill Murray legt zich er weer op sublieme wijze bij neer.