Eerst maar even dit: Hail Caesar is niet de beste film die de Coen broers ooit gemaakt hebben. Het plot is dun en vooral een excuus om een ode aan het Hollywood van de jaren veertig en vijftig te brengen. The Big Lebowsky had ook geen geweldig plot, maar dat werd gecompenseerd door de gedenkwardige karakters. Dat is hier niet het geval. Ik heb me overigens wel honderd minuten lang uitstekend vermaakt. Maar dan.

Toen ik de film een poosje liet bezinken, gingen me steeds meer details opvallen die verraden hoe doordacht het in elkaar zit. Er zit bijvoorbeeld een sporadische voice over in, die hint naar film noir detectives als The Big Sleep. Die stem is van Michael Gambon, die ooit Philip Marlowe speelde in The Singing Detective. Er is meer.

Lees verder Hail Caesar moet bezinken

Ieder jaar opnieuw neem ik me voor om bij het IFFR in elk geval de Indonesische films te gaan kijken. Dit jaar is het me gelukt er eentje te zien: Chaotic Love Poems, een romantische komedie waarin Rumi en Yulia elkaar een leven lang dwars zitten, zelfs tot aan het versjteren van elkaars bruiloft toe, totdat bij beiden tegelijkertijd het kwartje valt dat ze beter samen verder kunnen.

Zo’n formulefilm staat of valt bij de chemie tussen hoofdrolspelers en de juiste dosering van lach en traan. Op beide fronten slaagt de film maar half. De acteurs voelen zich duidelijk beter op hun plek in de komische scènes dan in de zwaar aangezette melodramatische episodes. De regie zwabbert mee. Maar als je van het genre houdt, zal dat je waarschijnlijk worst wezen.

Hij is alweer even uit de bioscoop, maar tijdens een feestje gisteren in Cinerama kreeg ik alsnog de gelegenheid hem te zien: Ex Machina, een film over een jonge programmeur die wordt geselecteerd om het afgelegen huis te bezoeken van zijn baas, de eigenaar van het grootste internetbedrijf ter wereld. Daar blijkt het zijn taak te zijn om vast te stellen of de robot Ava werkelijk intelligent genoemd mag worden.

Wat volgt in deze science fiction film die vrijwel geheel uit dialoog bestaat, is een psychologisch steekspel waarin de programmeur op een gegeven moment zelfs gaat twijfelen of hij zelf niet de robot is die getest wordt. Dat is genoeg om er een geslaagde film van te maken.

Lees verder Ex Machina, intrigerende film

Groot wapen dat complete planeten vernietigt. Check. Jedi in opleiding. Check. Conflict tussen vader en zoon. Check. Geinig, ontroerend robotje. Check. Onderhoudsproblemen aan de Millennium Falcon. Check. Smokkelaarsnest. Check. Wijs, oosters ogend wezen. Check. Getormenteerde slechterik. Check. Luchtgevechten. Check. Check. Check. Check.

Nadat de vorige trilogie met zijn Faust-verhaal niet de handen op elkaar kreeg, hebben de makers voor de nieuwe Star Wars trilogie geen enkel risico genomen. Er zit werkelijk niet één origineel karakter of plotwending in The Force Awakens. Het is een spectaculaire actiefilm die goed te genieten is, maar er is werkelijk alles aan gedaan om een originaliteitsprijs te vermijden.

In Youth babbelen Michael Caine en Harvey Keitel wat over ouderdom in een Zwitsers kuuroord. De dialogen zijn pretentieus diepzinnig, niet zelden gevolgd door zwijgende blikken die de kijker in staat moeten stellen het gezegde te verwerken. Los daarvan valt er echter genoeg te genieten aan de film.

Het Zwitserse landschap is prachtig en de droomsequenties zijn prettig absurd, maar de show wordt gestolen door een aantal bijfiguren: de masseuse met de flaporen, Diego Maradona, Miss Universe, de verlegen bergbeklimmer, het hotelhoertje dat door haar moeder naar het werk gebracht wordt. Drie sterren, zou ik zeggen.

Hij draait al even, maar ik zag hem nu pas: de filmversie van The man from U.N.C.L.E.. Over een Amerikaanse en Russische spion die in de jaren zestig moeten samenwerken om een kernbom uit handen van de maffia te houden. Volstrekte kolder, maar dat is bijzaak. De chemie tussen de hoofdpersonages is subliem, de grappen zijn echt grappig en de actie houdt de vaart erin. Heel veel beter dan James Bond. Twee uur topvermaak. Ga dat zien.

De nieuwe Mad Max film heeft geen plot. Dat hoeft geen bezwaar te zijn. Gravity had ook geen plot, maar slechts één definiërende gebeurtenis aan het begin waar de rest van het verhaal dwingend uit volgde. Bij Mad Max is dat het besluit van Furiosa (prachtrol van Charlize Theron) om er in een rijdend fort vandoor te gaan met een stel wichten uit het fokprogramma van Immortan Joe, een tiran die een vruchtbaar lapje grond bestiert in een postapocalyptische wereld waarin aan alles gebrek is.

Lees verder Mad Max valt nogal tegen

Overladen met Oscars is Birdman, de film over een acteur (Michael Keaton) die naam maakte als vertolker van de superheld Birdman en nu als regisseur van een Raymond Carver bewerking serieus genomen wil worden door het culturele establishment. Het loopt allemaal niet zo lekker, totdat een nieuwe tegenspeler (Edward Norton) zich aandient, die de boel lekker op scherp zet. Bij alle consternatie manifesteert Birdman zich meer en meer in het hoofd van zijn voormalige vertolker.

Birdman past in het rijtje van films die de kijker visueel meenemen in de wereld van de hoofdpersoon, zoals Fight Club en Black Swan. Het verschil is dat regisseur Alejandro González Iñárritu geen poging doet om met het gegeven te spelen. De kijker weet voortdurend waar de werkelijkheid ophoudt en de illusie begint. Dat is echter niet de voornaamste reden waarom Birdman tegenvalt.

Lees verder Birdman stelt teleur