Borgen – voor degenen die het nog niet hebben meegekregen – is een televisiesoap die zich afspeelt in de Deense politiek. Hoofdpersoon is premier Birgitte Nyborg, die in de eerste drie afleveringen flux verandert van een frisse politica in een machtsbelust kreng met de zelfreflectie van een pinda. Haar ultieme argument in politieke discussies luidt ‘ik ben hier de baas’ en problemen lost ze bij voorkeur op door iemand te ontslaan of zo te schofferen dat hij de eer aan zichzelf houdt (inclusief haar echtgenoot).
Nou mag ik graag kijken naar machtsbeluste krengen, maar dan toch liever naar types als Alexis Colby, die met een twinkeling in de ogen haar tegenstanders in de touwen slaat. Birgitte Nyborg heeft domweg geen idee waarmee ze bezig is. Ik ben met de dvd’s inmiddels halverwege het tweede seizoen en heb net een aflevering gezien waarin ze buiten de coalitie om met de oppositie een akkoordje sluit, vervolgens op verzet stuit van haar groene coalitiepartner, daarop reageert met een lastercampagne tegen de partijleider en vervolgens oprecht verbaasd krokodillentranen huilt als die zijn biezen pakt. Dan denk ik toch: mens, kijk eens hier naar, zo doe je dat.
Als de hoofdpersoon je zo ergert, waarom kijk je dan? Nou, omdat ik graag naar politieke series mag kijken. De verwikkelingen in Borgen kunnen weliswaar niet tippen aan de subtiliteit en geloofwaardigheid van Yes Minister, maar zijn wel breder, omdat ze ook de rol van de pers in het politieke spel betrekken. Voor een soap is Borgen zeker te genieten, al denk ik niet dat het over twintig jaar op Youtube zal wemelen van de clipjes met gedenkwaardige momenten.
