Keith Haring heb ik altijd een sympathieke, zij het nogal beperkte kunstenaar gevonden. Dat blijkt ook uit de tentoonstelling over zijn politieke werk die momenteel loopt in de Kunsthal.

Ik heb zeker nieuwe dingen gezien, ook duisterder werk dan die eeuwige poppetjes, maar dan meteen heel vaak – niet verwonderlijk (of verwijtbaar) gezien de enorme productie in zijn korte leven. Zeker een leuke tentoonstelling, maar je loopt er in een uurtje doorheen.

Persoonlijk heb ik meer met Vincent van Gogh dan met Edward Munch, vooral omdat de eerste scherpere lijnen hanteert. Dat is dus een esthetische voorkeur. De tentoonstelling van beiden in het Van Gogh Museum opent de wereld achter de beelden. Ik wist natuurlijk wel dat Van Gogh knetter was, maar in de combinatie komt dat des te beter uit.

De twee zelfportretten zeggen het het best. Door de verschillende technieken word je gedwongen verder te kijken dan de afzonderlijke schilderijen. Dan zie je ineens die waanzin in de ogen, de verbetenheid op de lippen. Hier wordt geschilderd omdat het leven ervan afhangt.