Porfolio cultuur: strategie en businessplannen

De leukste literatuur van Rotterdam

608

Nur Literatur is het leukste literaire evenement van Rotterdam. En dat ondanks de formule. Al achttien afleveringen achter elkaar laat het zien dat simpelweg luisteren naar iemand die achter een katheder een boek voorleest, best spannend kan zijn. Dat komt door de perfecte verzorging van het geluid. Daardoor kun je alle aandacht richten op wat er gezegd wordt.

Morgenavond strijkt Nur Literatur neer in Boijmans van Beuningen. Hoofdgast is Herman Brusselmans, live even melig als op papier, maar niettemin iemand die je eens bezig gezien moet hebben. Verder ben ik benieuwd naar Walter van den Berg, wiens tweede roman ‘West’ onlangs verscheen bij de Bezige Bij. Het boek staat bij mij op de nog-te-lezen-plank. Enfin, u weet wat ik in dergelijke gevallen zeg: komt allen.

Update maandag: recensie hier.

Nou weten we het wel, Manu

605

‘Me gustas tu’, de grootste hit van Manu Chao, is voor mij de soundtrack van Chili. Het was een grote hit in de zomer van 2001, toen ik door het land reisde. Tijdens een busrit van 24 uur tussen San Pedro de Atacama en Santiago heeft het stuiterende melodietje zich in mijn hoofd vastgezet, omdat het eindeloos op de radio voorbij kwam, terwijl ik manhaftig probeerde recht overeind te blijven zitten.

Manu Chao, muzikant en wereldverbeteraar, heeft de gewoonte om een heel album vol te zetten met relatief korte nummers waarin dezelfde melodielijnen regelmatig terugkeren. Dat werkte verbazingwekkend goed op ‘Proxima estacion Esperanza’, waar ‘Me gustas tu’ op stond. De nummers zijn allemaal verschillend in karakter, maar vormen toch een sterke eenheid.

Zijn nieuwste plaat, ‘Radiolina’, is op dezelfde manier opgebouwd, een vrolijke mix van reggae, latin, een vleugje hiphop en maatschappijkritiek, vervat in 21 nummers met veel gedeelde elementen. Alleen blijkt dit keer de kwetsbare kant van die aanpak: als de gemene deler niet aanslaat, wordt de plaat langdradig. Nog steeds een aardige, springerige plaat, maar Manu moet wel op zoek naar een nieuw trucje.

Yulduz en Sevara

598

Een jaar of tien geleden was de Uzbeekse zangeres Yulduz Usmanova zo populair in West-Europa dat ze haar naam afkortte tot Yulduz. Dat kan ik ook, moet haar collega Sevara Nazarkhan gedacht hebben, toen ze alleen ‘Sevara’ op haar jongste album ‘Sen’ zette.

Het is een sfeervolle plaat, die veel overeenkomsten toont met het werk van Yulduz: melancholiek getoonzette liedjes begeleid op de doutar (een soort luit) in een bed van elektronische klanken. Aangename, maar niet bijster opvallende herfstmuziek.

Michael Clayton is druk

595

Michael Clayton, gespeeld door George Clooney, is een jurist die de lastigste klusjes opknapt bij een groot advocatenbureau. Zo moet hij bijvoorbeeld een collega in het gareel krijgen die de andere kant lijkt te hebben gekozen in de zaak van een groot chemisch bedrijf, U/North.

Clooney bewijst opnieuw een uitstekend acteur te zijn, maar het plot kraakt een beetje onder de veelheid van personages om hem heen: familie, collega’s, gokvrienden, maffiosi die zijn mislukte restaurant gefinancierd hebben. Daardoor blijven veel karakters nogal schetsmatig. Dat is vooral jammer in het geval van Karen Crowder (een glansrol van Tilda Swinton), het hoofd juridische zaken van U/North dat uit pure paniek ongure types inschakeld om de ontspoorde advocaat in het gareel te krijgen.

Na een begin met een hoog adrenalinegehalte – de monoloog waar het verhaal mee aanvangt, hoort tot de meest dwingende die ik in tijden gehoord heb – schakelt de film in tempo terug, om toe te werken naar de climax die aan het begin voorspeld is. Jammer van het overvolle plot, maar Clooney is er weer in geslaagd een uiterst onderhoudende film met een maatschappijkritisch tintje te maken.

Grand Opening Waterfront

594

Het was zo rond middernacht, toen de garderobe vol was en er nog steeds een rij mensen stond die Waterfront binnen wilde. Dat zag ik als voorzitter natuurlijk met genoegen gebeuren, want de financiële situatie bij mijn club is nog altijd niet florissant.

Met de Grand Opening gaan we een nieuwe fase in. Niet één maar twee volwaardige en grotere zalen, dus meer bezoekers per avond om de vaste lasten te dekken. Dat lukte dus uitstekend gisteravond. Een beetje rondhangend bij de ingang om bobo’s op te vangen, zag ik eigenlijk maar één echt nadeel: ik voelde me tussen al die tieners en twintigers nogal een ouwe lul.

Technologische onbalans

588a

In september 2007 verschenen boek ‘Diary of a bad year’, een mengvorm van essays en een roman, legt nobelprijswinnaar J.M. Coetzee een interessant verband tussen de vooruitgang van de wapentechnologie en de opkomst van zelfmoordaanslagen.

In vroeger tijden bestreden legers elkaar op het slagveld. Er bestond zelfs zoiets als waardering voor dappere daden van de tegenpartij. Daar waar de technologische mogelijkheden van de twee partijen verder uiteen lopen, wordt het ook moeilijker begrip te hebben voor elkaars strijdwijze. De Amerikaanse en Israelische legers in het Midden-Oosten zetten technologie in om slachtoffers aan de eigen kant zoveel mogelijk te voorkomen, maar toch veel tegenstanders ‘uit te kunnen schakelen’.

Lees verder Technologische onbalans

Smooth Saba

587

Als man zijnde kan ik natuurlijk moeilijk beweren volstrekt ongevoelig te zijn voor de manier waarop Saba Anglana geportretteerd is op de hoes van haar debuut-cd ‘Jidka’. Maar goed, dat effect beklijft niet echt en de zangeres van gemengd Italiaans en Ethiopisch bloed moet het toch echt van haar stem op de koptelefoon hebben.

‘Jidka’ is een wel heel erg glad geproduceerd staaltje etnopop, met een paar uitschieters. Saba’s stem is helder, vast en een tikje breekbaar, precies wat je nodig hebt om verschrikkelijk politiek correcte liedjes over het vluchtelingenbestaan te zingen. Relaxte luistermuziek, absoluut met kwaliteit, maar legt het zwaar af tegen Tinariwen.

Shalimar en Izzy

585

Een van de voordelen van een zestienurige treinreis uit Budapest terug naar Rotterdam is dat een mens weer eens toekomt aan het lezen van een stevig boek. Het nadeel van dergelijk langdurig geconcentreerd lezen is dat tekortkomingen meer opvallen. Mijn slachtoffer was ‘Shalimar the Clown’ van Salman Rushdie, dat alweer een dik jaar op lezing stond te wachten.

Shalimar the Clown gaat over Kashmir. Het is een nauw verholen allegorie, die een fraaie parallel trekt met de Elzas, een ander grensgebied met eigen karakter dat de speelbal is van twee grootmachten. De psychologische diepgang gaat als altijd bij Rushdie die van een bollywood talkie niet te boven, maar wat een verteller. ‘Shalimar the Clown’ is 400 pagina’s over elkaar buitelende anekdotes, fraaie karakters, een ingenieus plot en een spannend slot. Inderdaad, om in één ruk uit te lezen.

Waar een mierenneuker als ik dan over valt is technische foutjes als een Duitse radar in de oorlog op een plek waar die toen nog niet bestond (terwijl Rushdie op dezelfde pagina ironisch genoeg een betoog over anachronismen houdt) en een fout in een chemische formule. Daar staat dan tegenover dat ik zonder de concentratie van de trein waarschijnlijk over de referentie aan Miami Vice had heen gelezen, in het karakter van Isidore ‘Zizzy’ Brown, de incompetente advocaat van Shalimar.

Zestig pagina’s bloedbad

570

Op 30 april 1975 sloot de Tsjechoslowaakse geheime dienst de dierentuin van Dvur Kralove af van de buitenwereld en overzag de slacht van Europa’s grootste kudde giraffen, bijna vijftig in getal. Dit historische gegeven staat centraal in de debuutroman ‘Giraffe’ van Jonathan Ledgard, die de dieren volgt van hun vangst in Afrika tot hun gruwelijke dood.

Het boek komt langzaam op gang, maar slaagt erin een dromerige sfeer op te roepen, waarin de absurditeit van een Boheemse giraffenkudde zich vermengt met het al even absurde als troosteloze leven onder het communistische regime. Ledgard betoont zich hierin een discipel van Bohumil Hrabal, zij het dat zijn verhaal nogal humorloos is.

Hoewel overladen met lof in Engeland en Amerika valt er wel wat af te dingen op ‘Giraffe’. Met name Ledgards neiging om te laten merken hoe goed hij de affaire wel niet geresearched heeft, gaat af en toe tegenstaan. Maar de zestig pagina’s bloedbad waar het boek mee eindigt, grijpen je bij de strot en laten niet meer los.

Bestel hier uw Mohammedcartoon

563

Terwijl ik gisteravond zat te vergaderen, werd in Rotterdam het agentschap van Zone 5300 feestelijk ten doop gehouden. Ja, daar was ik liever bij geweest, maar de plicht, enfin, u kent dat.

Twintig striptekenaars uit de stal van Nederlands leukste striptijdschrift (abonneert u allen en maakt ons zo minder subsidie-afhankelijk) bieden via het agentschap hun diensten aan voor strips, illustraties en natuurlijk cartoons, zoals deze van dio:

cartoon niet mohammed