Eén andere toerist zag tijdens een reis van twaalf dagen door Algerije. Het land is geen bestemming voor reizigers en praktische informatie is nauwelijk verkrijgbaar. Ik vond nog een oude Lonely Planet uit 1992 om de interessantste bestemmingen uit te vissen, maar sindsdien heeft een burgeroorlog het land een decennium lang in de greep gehad. Begin dit jaar werd de president met grootscheepse demonstraties tot aftreden gedwongen. Dat gebeurde zonder geweld – en dat wekte mijn interesse. Tijd om eens te gaan kijken.
Veiligheid
Het reisadvies van het ministerie van buitenlandse zaken liet voorafgaand aan mijn reis veel knalrode gebieden zien. De rest van het land is oranje (alleen noodzakelijke reizen). Sommige steden zijn geel (neem de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen). De Britten waren wat optimistischer, de Amerikanen niet. Al met al kwam ik tot de conclusie dat een tocht langs de kuststeden verantwoord was. Daar liggen bovendien de meeste bezienswaardigheden, met uizondering van wat ooit de grootste trekker was, de route door de Sahara naar Timboektoe.
De vrijdagse demonstraties waren nog altijd gaande toen ik er reisde. Het gaat er gemoedelijk aan toe. Veel gezinnen met kinderen. De politie is massaal aanwezig, maar ongewapend. Ook geen wapenstok of pepperspray. De sfeer was ontspannen, ook op de centrale pleinen in Algiers. Ik ben niet tot middernacht op straat gebleven, maar zo lang er groepjes vriendinnen zitten te kletsen bij de ijssalons vind ik de sfeer niet bedreigend.
