Ik heb altijd gedaan wat ik belangrijk vond. Romans schrijven staat bovenaan, maar ik houd ook van reizen en programmeren met PHP/WordPress. Ik heb een hart voor mijn stad, Rotterdam, en het sociale en kerkelijke leven daarin.
Als vervolg op “het blogje” (dank, dank voor al uw clicks en shares) vroeg de Volkskrant me om het op video te herhalen. Kort, uiteraard, maar niet met minder plezier. Hier:
Het filmpje maakt onderdeel uit van een special over identiteit, op de site en in de papieren krant.
Ophef! Er ging een gerucht dat de NPO in een spotje ‘december’ zou zeggen in plaats van ‘Kerst’. Allerlei types over de rooie, want verkwanseling van de Nederlandse cultuur en zo. Terwijl Kerst al lang verkwanseld is, aan de heidenen (die “Kerst” nu met evenveel gemak als hefboom gebruiken om moslims ervoor aansprakelijk te stellen). Laat me even uw geheugen opfrissen:
Vanaf 1 januari ontvangt stichting Rotown Magic, waar ik de trotse, onbezoldige voorzitter annex zakelijk leider van ben, structurele subsidie van de gemeente Rotterdam. De brief met voorwaarden kwam onlangs binnen. Er zijn de gebruikelijke voorwaarden: jaarplan, jaarbegroting, jaarrekening, enzovoort. En we moeten zorgen dat onze vrijwilligers een Verklaring Omtrent Gedrag hebben. Ik citeer:
Indien u werkt met vrijwilligers, dan dienen zij te beschikken over een geldige Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) welke bij de eerste aanvang van de werkzaamheden niet ouder mag zijn dan 3 maanden en welke een geldigheid heeft tot 3 jaar na afgifte. Deze verplichting geldt niet voor vrijwilligers die eenmalige activiteiten uitvoeren. Zie voor meer informatie www.rotterdam.nl/subsidies.
Het eerste wat mij – en u waarschijnlijk ook – opvalt is dat deze verplichting alleen geldt voor vrijwilligers. Betaalde krachten hebben hem kennelijk niet nodig. Aangezien een VOG voor iemand aanvragen 33,85 euro kost, kun je hem beter 30 euro geven en zeggen dat hij die moet opgeven bij de inkomstenbelasting. Dat is goedkoper en het scheelt administratieve rompslomp.
Welnu, de rant is de seculiere variant van een ouderwets Hollands genre, namelijk de donderpreek. De spreker strooit in een strakke monoloog de toorn des Heren uit over zijn gehoor. De toegesprokene is zondig, en zal dat weten. Redding is slechts mogelijk indien men tot inkeer komt en zijn leven betert. Met de brenger van het Woord valt niet te onderhandelen. Zijn gelijk is onwrikbaar.
De rant heeft wel wat extra vormeisen, bovenop de eloquentie. De belangrijkste daarvan is humor. Er mag wel iets doorschemeren van de postmoderne nieuwlichterij die zelfs van de strengste dominee enige relativeringsvermogen verlangt. Die humor mag echter niet ten koste gaan van de dwingendheid van de boodschap. De rant is geen farce. Ook lezers zonder gevoel voor humor krijgen de moraal in het gezicht geduwd. De woede is gespeeld, maar tegelijkertijd doodserieus. De spreker wil immers iets bereiken. Zijn gehoor moet iets gaan doen.
Aanstaande woensdag mag Rotterdam naar de stembus voor een referendum over de Woonvisie. Dat gaat over van alles en nog wat, maar is vernauwd tot de vraag of er 20.000 goedkope woningen gesloopt moeten worden. Omdat ik de strijd eromheen nogal gepolariseerd vond en de Vers Beton Kieswijzer geen soelaas bood, besloot ik de Woonvisie zelf maar te lezen. En kwam tot de conclusie dat er helemaal geen 20.000 woningen gesloopt gaan worden. De ambitie is er wel, maar de middelen zijn er niet. Pakt u hem er maar even bij (pdf).
We gaan meteen naar figuur 5 op pagina 71. Wat u hier in de kolommen 2014 en 2030 ziet, is de afname met 20.000 van de totale voorraad goedkope woningen. De corporaties stoten 24.000 woningen af, de particuliere verhuur daalt met 3.500 en dat wordt deels gecompenseerd door een toename van 7.500 particuliere koopwoningen. Dat is opmerkelijk, want elders in de Woonvisie wordt de particuliere koop in het onderste segment als een risico aangewezen: eigenaren hebben vaak niet de middelen om hun huis goed te onderhouden. De corporaties moeten zich daar juist meer tegenaan bemoeien in plaats van ze afstoten.
Lees verder Woonvisie of niet: er worden geen 20.000 woningen gesloopt in Rotterdam
Gisteren werd dan eindelijk het forensische rapport gepresenteerd over de beerput van acht miljoen in het voormalige WaterFront pand. Helaas mag ik het rapport zelf niet inzien, maar de samenvattende brief van het college aan de raad (pdf) is al schokkend genoeg. Er werd geen huur betaald, maar wel kwistig bij de gemeente gedeclareerd voor niet uitgevoerde verbouwingen. Tenminste twee ambtenaren hebben actief aan de fraude meegewerkt, negen anderen zijn in elk geval passief betrokken geweest. Leidinggevenden die lont roken, vroegen niet door. De meest verbijsterende alinea uit de collegebrief is echter deze:
Het rapport van SVB Forensics BV geeft een feitelijk antwoord op de vraag wat er is gebeurd en hoe het heeft kunnen gebeuren. Er is nadrukkelijk aan de faciliterende ambtenaren van de afdeling Vastgoed gevraagd naar de reden of motief achter hun handelen. Op die vraag hebben de onderzoekers geen antwoord gekregen. In de gesprekken en uit het digitaal onderzoek zijn geen doorslaggevende feiten of omstandigheden naar voren gekomen die het motief voor hun handelen inzichtelijk maken. Deze vraag hangt als een mist over het rapport en maakt de uitkomsten op dit punt buitengewoon onbevredigend.
Dat haalt een streep door het vermoeden dat ik altijd gehad heb, namelijk dat de vastgoedcrisis ten grondslag lag aan de handelswijze van de gemeente. Het Vastgoedbedrijf (indertijd: OBR) was daardoor immers in financieel zwaar weer gekomen en had dus behoefte aan een opgepoetste balans. Daartoe moet je je panden zo hoog mogelijk waarderen en voor zoveel mogelijk verhuren. De gemeente had als beleid altijd dat verbouwingskosten in de huur verrekend werden, ongeacht of de waarde van het pand erdoor gestegen was. En onbetaalde rekeningen kun je op de balans laten staan, zodat het lijkt alsof dat pand meer waard is geworden en meer opbrengt.
Als dat het motief was geweest, zou het echter boven water gehaald zijn in dit rapport. Er lag dus geen systeemdruk aan het gehannes ten grondslag. Evenmin zijn de ambtenaren er collectief ingeluisd door vader en zoon Kan, de huurders. Ze hebben actief meegewerkt door informatie achter te houden en collega’s om de tuin te leiden. Het college wil gezien het juridische vervolg terecht niet speculeren, maar ik kan natuurlijk wel één en één optellen.
Linkse partijen ontfermen zich graag over de minder bedeelden in een samenleving, in een klassiek verbond tussen elite en rafelrand. Dat is mooi. Maar het is ook minder mooi. Al te opzichtige steun aan emanciperende bevolkingsgroepen vermindert namelijk bij die groepen het gevoel van eigenaarschap van het emancipatieproces. GroenLinkse reflexen behoeven bijstelling.
In de jaren negentig van de vorige eeuw woonde ik aan de Dordtselaan, ooit een van de sjieke allees van Rotterdam-Zuid, boven een snackbar waarvan de geur permanent in mijn appartement hing. Boven mij woonde een zeeman die er meestal niet was. Was hij er wel, dan hoorde ik iedere stap die hij zette op de kale houten vloer. Daar weer boven zat aanvankelijk een bordeel. Later woonde er een omvangrijke Turkse familie, die herhaaldelijk zoveel rijst door de afvoer spoelde dat deze verstopt raakte. Dan kwam het water bij mij door het plafond. Een keer, toen ik er niet was, trapte de politie mijn voordeur in om de bron van het water te zoeken dat door de vloer de snackbar in druppelde.
Aan de overkant van het portiek woonde een Nederlands gezin, een echtpaar met twee dochters. Hij was een afgekeurde boekhouder, die bijkluste in de videotheek. Zij was prostituée geweest, maar deed nu alleen nog striptease. Samen dreven ze een kleine escortservice. De buurvrouw had een pc gekocht, omdat ze een boek wilde schrijven over ‘het vak’, waar ze vanuit de zorg ingerold was. Het was misschien geen droombaan, maar ze was mensen van dienst, en dat was goed. In elk geval was het niet zielig. Dat wilde ze graag vertellen. In de zomer hield de buurvrouw het portiek nat om te voorkomen dat junks er kwamen chinezen. Wanneer ik op vakantie ging, gaf ik haar de sleutel. Dan gaf ze de plantjes water en maakte ongevraagd schoon.
StackExchange is een netwerk van Q&A sites. Je kunt er vragen stellen en hopen dat je antwoord krijgt van experts op het betreffende gebied. Toen ik bezig was mezelf WordPress aan te leren heb ik er veel aan gehad. Dus toen ik halverwege mei wat tijd over had, meldde ik me aan om andermans vragen te beantwoorden en opgedane kennis te delen (klik vooral even om te bekijken hoe zoiets eruit ziet).
Het blijkt iets verslavends te hebben. Niet alleen omdat je in de hiërarchie kunt stijgen doordat medegebruikers je vragen en antwoorden liken, maar ook omdat er een sociaal netwerk aan vasthangt, via een chatfunctie die je pas ontdekt als je wat serieuzer kijkt hoe de site in elkaar zit. Nerds onder elkaar kunnen het erg gezellig hebben, ongeacht of ze nu in Hyderabad, Portland of Reykyavik zitten.
Natuurlijk heb ik weer eens een bezigheid gevonden waar ik niet rijk van ga worden. En het heeft ook iets frustrerends om iedere ochtend bij het inloggen een handvol Indiërs aan te treffen met luie vragen over hun webshop (gelukkig denkt mijn collega in Hyderabad daar hetzelfde over, dus ik hoef niet te denken dat het iets cultureels is of zo). Maar open source software is en blijft een mooie uitvinding die het verdient om werk van te maken.
De Ab Harrewijn Prijs 2016 gaat naar de stichting Here to Support, die educatieve en culturele ondersteuning geeft aan vluchtelingen die geen verblijfsvergunning in Nederland krijgen, maar ook niet kunnen worden uitgezet. De bekendmaking vond plaats op vrijdag 13 mei om 16.30 uur in de Pauluskerk te Rotterdam.
Here to Support verstrekt geen humanitaire zorg, maar richt zich op het zichtbaar, hoorbaar en weerbaar maken van deze groep vluchtelingen. Essentieel is de ervaring van enige controle over het eigen leven. Here to Support zet educatieve en culturele projecten op die het de vluchtelingen in limbo mogelijk moeten maken om te leren, om zich te uiten en om op constructieve wijze aan de toekomst te werken. Op deze manier ondersteunt Here to Support het emancipatorische karakter van het vluchtelingencollectief We Are Here.
Lees verder op de site van de Ab Harrewijn Prijs
Het is ieder jaar weer een vreugde om te organiseren, deze prijs – dit jaar alweer voor de veertiende keer. Alle vijf genomineerden hadden een indrukwekkend verhaal en de kracht om daar een positieve wending aan te geven. In de nazit met de jury gisteren zaten we meteen al vol ideeën voor volgend jaar.
Emmaus Haarzuilens, een van de trouwe sponsors van de Ab Harrewijn Prijs, bestaat vijftig jaar. Dat werd gisteren gevierd. Het gebeurt niet vaak dat een organisatie een receptie geeft, maar dat die aanvoelt als een feestje bij iemand thuis. Alles tot in de puntjes geregeld, maar toch een informele sfeer creëren – het is niet iedereen gegeven. Jammer dat ik wegens een volgend feestje vertrekken moest toen net de pisco sour werd rondgedeeld door de Peruaanse enclave in de gemeenschap.
Mensen kennen Emmaus vooral van de kringloopwinkels overal in het land. Daarachter bevindt zich echter een internationale beweging van mensen die, meestal in woon-werkgemeenschappen, zich ontfermen over hun medemensen. ‘Je bezig niks en hebt alles’ heet het boekje dat ter gelegenheid van het jubileum gemaakt werd. In de afgelopen vijftig jaar maakten zo’n duizend mensen korte of langere tijd deel uit van de gemeenschap. De tweedehands goederen leverden genoeg op om de gemeenschap in stand te houden en ook nog eens 3,5 miljoen euro uit te delen aan projecten. Een bewonderenswaardige prestatie.
In de novelle Im Kopf von Bruno Schulz van Maxim Biller schrijft de hoofdpersoon (die echt bestaan heeft) een brief aan zijn collega-schrijver Thomas Mann ... »»»Maxim Biller: Im Kopf von Bruno Schulz
Informateurs Elbert Dijkgraaf en Richard van Zwol gaan met de vier beoogde coalitiepartners PVV, BBB, NSC en VVD werken aan het consolideren van het onderlinge ... »»»Informateurs stellen wantrouwen centraal
Thierry Baudet heeft een vioolkist met een sloophamer laten bezorgen bij Jesse Klaver bij wijze van goedmakertje voor de bedreiging die hij gisteren uitte. 'Ik ... »»»Baudet biedt Klaver sloophamer aan
Canoeing in the Wilderness klinkt avontuurlijker dan 'Studeerkamergeleerde gaat kamperen', maar dat laatste dekt dit reisverslag van Henry David Thoreau beter. Het beslaat een week ... »»»Henry David Thoreau: Canoeing in the Wilderness
In cold blood van Truman Capote is een controversiële klassieker op de grens van fictie en journalistiek. Het reconstrueert in detail de moord op een ... »»»Truman Capote: In cold blood
De Nederlandse regering heeft met drones enkele honderden broodjes kaas afgeworpen boven Gaza. De Israelische premier Netanyahu reageerde woedend op de 'steun aan terroristen'. Demissionair ... »»»Nederland dropt broodjes kaas in Gaza