He, dat is leuk, GeenStijl heeft een poll. Ze hebben wat vrouwennamen op een rijtje gezet, er beledigende tekstjes aan toegevoegd en stemmen maar. Dat vraagt, geheel in hun stijl, om een bindend stemadvies. Femke en Mariko. Hiero.
Max Havelaar is slecht voor koffieplukkers. Greenpeace bedreigt het regenwoud. Organisaties die het moeten hebben van politiek correcte stellingname liggen de laatste tijd onder scherp vuur van een nieuw soort activisten met een meer pragmatische inslag. Geen strijd meer tegen het kapitalistische systeem, maar de instrumenten daarvan gebruiken om de idealen te verwezenlijken. De les van de discussie is vooral dat activistische middelen hun effectiviteit kunnen verliezen als ze grootschalig worden ingezet.
Dertig jaar geleden ruilde Dick Taverne, op dat moment al ex-minister van financiën van het Verenigd Koninkrijk, zijn auto in voor een fiets om bij te dragen aan een beter luchtklimaat in Londen. Hij stortte enthousiast zijn contributies aan Greenpeace en Friends of the Earth (Milieudefensie) vanwege hun bijdrage aan het vergroten van milieubewustzijn bij de Britse bevolking.
Maar inmiddels heeft Lord Taverne het helemaal gehad met de traditionele milieubeweging. Fundamentalisten zijn het, die desnoods de waarheid verdraaien om hun stokpaardje te kunnen bereiden. In zijn boek ‘The march of unreason’ richt hij zijn pijlen vooral op ecologisch voedsel en het verzet tegen genetische modificatie (gm) van gewassen.
Wij van GeenStijl adviseren GeenStijl. De graagte waarmee het reactionaire weblog zijn kleine triomfjes uitmeet, heeft altijd iets aandoenlijks, dus ook het genoegen waarmee het de succesvolle actie meldt om de beste reclameslogan naar zich toe te trekken. Ouderwets lachen.
Maar wacht eens, er was ook een verkiezing waar ze zomaar buitenspel gezet was. Retecool, Sargasso en GeenCommentaar deden mee aan de week van de democratie, in welk kader een inderdaad nogal lullige volksliedverkiezing op tv te zien was. Allemaal tv-aandacht voor andere weblogs dan GeenStijl. Dat levert een heeeel zuur stukkie op, precies na het triomfantelijke wc-eendgebeuren. Het gelach op de andere drie redacties zal voorlopig wel niet verstommen.
Kazimir Malevitsj is vooral bekend omdat hij ooit een zwart vierkant op een wit doek schilderde dat nu zo’n twintig miljoen dollar waard heet te zijn. Geheel in de geest van zijn tijd deed hij dat niet zomaar, maar in het kader van een manifest, in zijn geval het suprematisme. Als kunstenaar in de jaren twintig van de vorige eeuw diende je, zeker als je in de Sovjet-Unie woonde, een maatschappijvisie te hebben.
Onder de pamfletten die Malevitsj schreef, zit ook een prachtig stukje techniekfilosofie, dat vorig jaar voor het eerst in het Nederlands vertaald werd. Het heet ‘Luiheid als levensdoel’ en ik wil er hier graag een paar passages uit citeren.
Het is al enige tijd bonton om te beweren dat de piekproductie van aardolie nabij is, en dat het daarna steeds minder zal worden. Onzin, beweert Duncan Clarke in ‘Battle for barrels’. Zijn argumenten zijn overtuigend, maar toch blijft er iets knagen.
Als er één technologie onlosmakelijk verweven is met economie en politiek, dan is het ongetwijfeld de oliewinning. Een ingenieur in de technische aardwetenschappen die ergens op zoek gaat naar olie en het vindt, kan daardoor welvaart brengen, maar evengoed oorlog. De impact is, zeg maar, niet altijd even goed te voorspellen.
In ‘Battle for barrels’ richt Duncan Clarke, een consultant met bijna dertig jaar ervaring in de olie-industrie, zijn pijlen op ‘peak oil’, een verzameling theorieën die allemaal op de een of andere manier betogen dat de olievoorraden aan het opraken zijn, dat we binnen afzienbare tijd een piek bereiken en dat daarna een economische ellende zonder weerga gaat toeslaan.
Ga naar deze site. Daar zit Wafaa Bilal in een ruimte met een webcam en een paintgun. Vierentwintig uur per dag. De internetgemeenschap mag de camera en het pistool richten. En schieten. Wie weerstaat de verleiding anoniem de trekker over te halen? En zou de beslissing anders uitvallen als het pistool echter was? (met dank aan geencommentaar)
Blogs voor Geen Commentaar
Geen Commentaar was een links georiënteerd weblog dat bestond van 2004 tot 2011, toen het opging in Sargasso.